Na Straży 1961/P/03, str. 15
Poprzedni artykuł
Wstecz

POSŁUGI POGRZEBOWE


Zwłoki Pastora Russella – ogłoszenie o śmierci którego ukazało się w ostatnim numerze STRAŻNICY zostały przewiezione do Nowego Jorku z Zachodu w piątek rano, 3 listopada, a towarzyszył im sekretarz Pastora, Menta Sturgeon.

Kiedy ciało dotarło do Chicago, na stacji zgromadzona była duża liczba przyjaciół, a ponieważ trzeba było przewieźć trumnę z jednego dworca kolejowego do następnego, uformowała się długa kolumna samochodów wioząca zasmuconych przyjaciół i posuwała się przez miasto. Trumna została otworzona podczas postoju i wiele osób mogło spojrzeć po raz ostatni na tego, którego znali i tak bardzo miłowali. Z Chicago ciału towarzyszyła delegacja oraz przyłączające się w drodze do Nowego Jorku delegacje z innych miast.

Zwłoki dotarły do Domu Bethel w sobotę, gdzie zostały wystawione na widok publiczny dla Rodziny i członków zgromadzenia. W niedzielę rano zostały przewiezione do sali zgromadzeń Temple, gdzie spoczywały do godziny 10 wieczorem. Tysiące osób zobaczyło je tam po raz ostatni.

Przez całą sobotę i niedzielę przedstawiciele zgromadzeń z wielu miast na wschód od Missisipi i z Kanady przybywali prawie każdym przyjeżdżającym pociągiem. Sala Temple nie mogła pomieścić wszystkich. Znajdująca się poniżej sala wykładowa została otwarta dla tych, którzy nie zmieścili się w głównym pomieszczeniu. Zajęty był każdy centymetr dostępnego miejsca od sutereny aż do balkonu na drugim piętrze.

Przewidziano dwie usługi w sali zgromadzeń Temple – jedno miało się odbyć po południu dla przyjaciół, drugie wieczorem – dla publiczności. Jednak ze względu na szybko rosnącą liczbą przybywających, Komitet Organizacyjny ustalił dodatkową usługę w niedzielę rano. Mówcą był brat Macmillan, którego przemowa zostanie opublikowana osobno.

Usługa popołudniowa, która była przewidziana szczególnie dla przyjaciół, rozpoczęła się odśpiewaniem solo pieśni “Bądź wierny aż do śmierci”. Te słowa robiły szczególne wrażenie, ponieważ jedna z najpiękniejszych kompozycji z kwiatów okalających trumnę miała szeroką białą wstęgę, na której widniały słowa tej pięknej pieśni. Następnie odśpiewano pieśń 23, “Błogosławiona niech będzie więź, która łączy”, tak często śpiewaną w zborach i na konwencjach na powitanie brata Russela podczas jego usług, oraz pieśń 273 – “Słońcem mej duszy mój drogi Ojciec” – która była jedną z ulubionych pieśni brata Russella.

Każdy mówca po zakończeniu swojego przemówienia przy trumnie w głównej Sali zebrań, przechodził do sali wykładowej na dole i powtarzał to samo dla przyjaciół stłoczonych w mniejszej sali. Wszystkie te przemówienia – łącznie siedemnaście - ukazały się w THE WATCH TOWER.

KOMPOZYCJA Z KWIATÓW

Osobno w THE WATCH TOWER znajduje się całostronicowe zdjęcie kompozycji z kwiatów na mównicy. To była najładniejsza kompozycja, jaką kiedykolwiek widzieliśmy przy takiej okazji. Nie da się opisać tego widoku. Mównica na sali zgromadzeń Temple była tak zupełnie wypełniona roślinami, paprociami i kwiatami i najpiękniejszym zestawem kompozycji z kwiatów, że ledwie wystarczało miejsca dla mówcy i zwłok naszego umiłowanego Pastora. Co więcej, cała powierzchnia każdego balkonu oraz trybun była artystycznie udekorowana wielką różnorodnością paproci i kwiatów.

U stóp trumny był umieszczony złamany słup kwiatów, właściwie przedstawiający to drogie ciało, które, podobnie jak ciało Pana, zostało złamane w służbie dla braci; podczas gdy u wezgłowia był wspaniały krzyż i korona zrobione z kwiatów, krzyż symbolizujący jego udział w śmierci Chrystusa, a korona symbolizująca koronę chwały, którą, jak wierzymy, nosi teraz w niebie z naszym drogim Panem.

Mównica nie była na tyle duża, aby pomieścić wszystkie kompozycje z kwiatów, ani też wewnątrz sali zgromadzeń Temple nie było tyle miejsca, aby ukazać wszystkie przyniesione kwiaty. Chociaż wszystkie były piękne i tak liczne, w bardzo niedoskonały sposób przedstawiały stopień miłości i szacunku, którym nasz zmarły Pastor był obdarzany przez tych wszystkich, którzy dobrze go znali.

Komitet Organizacyjny pragnął oczywiście zastosować się do sugestii, jakie wysunął Brat Russell w swoim Testamencie, dlatego też wielu braci zostało poproszonych do przemawiania podczas tej usługi. Byli to między innymi: A.H. MacMillan, Menta Sturgeon, W.E. Van Amburgh, P.S.L. Johnson, E.W.V. Kuehn, Toledo, O.; C.A. Wise, Indianapolis, Ind.; J.T..D. Pyles, Washington, D.C.; I.I. Margeson, Boston, Mass.; F.W. Manton, Toronto, Canada; C.B. Shull, Columbus, Ohio; G.C. Driscoll, Dayton, Ohio; Dr. L.W. Jones, Chicago, Ill.; D. Kihlgren, Springfield, Mass.; Dr. A.E. McCosh, Detroit, Mich.; C.J. Woodworth, Scranton, Pa.; George Draper, Wichita, Kansas; C.H. Anderson, Baltimore, Md.; W.L. Abbott, St. Paul, Minn.; and J.D. Ross, Truro, N.S. Jednak zrealizowanie programu w całości zajęłoby znacznie więcej czasu, a ponieważ sala Temple była tak zatłoczona, że wiele osób było zmuszonych stać przez długie godziny, uznano za rozsądne zmniejszyć liczbę mówców. Przemówienia mówców podczas tych trzech zebrań podane są w porządku chronologicznym:

(Tłumaczenie z angielskiego) W.T. 11/1916 R-6000


Następny artykuł
Wstecz   Do góry