Gdy pójdziesz w życie, by szukać chleba,
Rodzinną zostawić masz chatkę
Współczucia obcych ci nie potrzeba,
Bo ty współczującą masz matkę.

Ona o tobie pamięta co dnia
Wśród ciągłej pracy i biedy;
I niejednego pyta przechodnia
Czy może nie płaczesz kiedy?

Ona do serca ciebie przygarnie
Gdy życiem powracasz znękany,
Osłodzić duszy twej chce męczarnie,
Opatrzyć bolesne twe rany.

Nie znajdziesz nigdzie szczęścia w świecie,
Jedynie w rodzinnej twej chatce,
Gdyż twoje szczęście – pamiętaj dziecię –
Zawsze przy drogiej twej matce.