Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj


Drukowanie Drukowanie
Drukuj Artykuł
Drukuj Cały Numer
Dział Informacyjny - Opis Ziemi Świętej - Góry.
1949 Numer 3.
Straż i Zwiastun Obecności Chrystusa
Biblioteka
 

Dział Informacyjny - Opis Ziemi Świętej
Góry

(Ciąg dalszy)

Góry Libanu

Góry Palestyńskie są właściwie przydłużeniem gór Libańskich. Od tych gór przeto rozpoczniemy, chociaż właściwie znajdują się one już poza granicami Ziemi Świętej. Góry Libańskie, albo góry Libanu (hebr. Lebanon - biały, czyli białe góry, z powodu skał wapiennych i wiecznych śniegów) ciągną się pomiędzy miastem Trypolis (na północ) i Tyra (na południe), co wynosi około 160 klm. (100 mil ang.) długości. Rozpadają się one na dwa równoległe łańcuchy, pomiędzy którymi leży urodzajna dolina el-Bekaa (w starożytności zwana Celesyrią- wklęsła Syria), zraszana przez rzeki Orentes i Leontes.

Grecy i Rzymianie nazywali zachodnie pasmo gór Libańskich: Libanem (dziś arab.: Dżebel Libnan), wschodnie zaś: Antylibanem (dziś arab.: Dżebel Szerki). W Biblii nazwy "Antyliban" nie ma. Znaczniejsze szczyty Libanu są: Dhahr el Kodib (3063 m.) i Dżebel Makmal (3052). Na stoku Dhahr el-Kodib, w pobliżu wioski Beszarr znajduje się sławny prastary "las cedrowy."

Wierzchołki gór Libańskich zawsze pokryte są śniegiem, którego używają mieszkańcy do chłodzenia napojów. W niższych sferach śnieg w lecie topnieje, dostarczając obfitych wód, które przyczyniają się do bujnej wegetacji. Poeci arabscy mówią o Libanie, że na swej głowie nosi zimę, na ramionach wiosnę, w łonie jesień, a u nóg jego, wzdłuż Śródziemnego morza, spoczywa lato.

Za czasów Salomona należał Liban do Hirama, króla Tyrskiego, który jako przyjaciel sprzymierzony z Salomonem dostarczył temuż drzewa cedrowego i jodłowego do budowania sławnej Świątyni Jeruzalemskiej. - 1 Król. 5:1-12.

Wschodni łańcuch gór Libańskich rozdziela się opodal Damaszku, na dwa grzbiety, obejmujące żyzną dolinę Wady-et-Teim. Grzbiet na południe wysunięty biegnie dalej w południowo - zachodnim kierunku i nosi nazwę gór Hermonu, chociaż Właściwie jest przedłużeniem Antylibanu. Według 5 Moj. 3:8-9 Sydończycy zwali Harmon Szyrion (albo Sarion), a Amorejczycy "Sanir."

Góry w Zachodniej Palestynie

Od gór Libanu i Antilibanu obniża się kraj ku południowi i na zachodzie od Jordanu i od jezior Meromi Genezaret leżą góry Galilejskie, ożyli Neftali, obecnie zwane górami Safat. Do nich należą: góra Błogosławieństw, góra Tabor i góry Gelboe.

Góra Błogosławieństw (346) znajduje się na zachód od jeziora Genezaret. Obecnie zowie się ona po arabsku "Karu Hattin." Według podania, na tej górze Chrystus Pan wygłosił ono pamiętne kazanie, rozpoczynające się ośmiu błogosławieństwami : - Mat. rozdz. 5-7.

Około dwie mile drogi na południe od miasteczka Nazaret, na północno wschodnim kresie równiny Ezdrelon, w odległości około 20 klm., w kierunku południowo zachodnim od morza Ty-beriadzkiego, wznosi się samotnie góra Tabor (562 m.). Na tej górze założył Jozue twierdzę; tu sędzia Barak, za doradą Dabory, zebrał swoich wiernych i tu, według podania, Pan Jezus miał przemienić się w oczach Swych trzech uczni Jakuba, Jana i Piotra. (Pismo Święte mówi o górze wysokiej, lecz nie mówi, że to był Tabor. "Wprowadził ich na górę wysoką osobno." (Mat. 17:1.) Nie ma więc zupełnej pewności, że widownią chwały Zbawiciela była właśnie ta góra. Pisarz Euzebiusz, opisując Tabor, nie wspomniał nic o Pańskim przemienieniu na tej górze, co zapewnię uczyniłby, gdyby był pewnym, że właśnie w tym miejscu to się stało. Pierwszym, który w łączności z przemienieniem Pańskim wspomniał górę Tabor, był św. Hieronim; za nim poszli inni i z czasem stało się to mniemaniem prawie ogólnym.)

Ze szczytu góry Tabor odkrywa się daleki widok na równinę Ezdrelon i na góry Hermon. U spodu zaś góry widać malutką wioskę Naim, gdzie Pan Jezus wskrzesił umarłego, syna nieszczęśliwej matki. Niedaleko widać wieś Endor, która przypomina Saula i jego szukanie wieszczby i czarownicy. Widać też górę Gelboe, gdzie poległ Saul, także jego syn Jonatan. W oddali roztacza się morze Śródziemne, Tyberiadzkie itd.

Na południe od góry Neftali idą góry Efraim, czyli góry Samarii, pełne pięknych widoków, przecięte żyznymi dolinami i ożywione zdrojami i lasami. Nazywają się także górami Izraela i ciągną się od Ezdrelonu aż pod Jeruzalimę. Do gór Efraim należą góry Karmelu, Hebal i Garazim.

Karmel jest to pasmo gór urwistych, ciągnące się od morza Śródziemnego w kierunku południowo wschodnim. Na Karmelu prorok Eliasz wyprosił u Boga ogień z nieba dla spalenia swej ofiary, poczerń kazał pozabijać kapłanów Baala i ciała ich wrzucić do potoku Cyzon, płynącego u stóp Karmelu. (1 Król. 18:25-40.) Tu również, teru sam prorok wyprosił od Boga deszcz po przeszło trzyletniej suszy (wiersze 42-45). Po śmierci Eliasza przemieszkiwał na Karmelu także Elizeusz (2 Król. 2:25); i tam udała się do niego Sunomitka z prośbą aby jej syna wskrzesił, co też on uczynił.

W wiekach średnich zakonnicy chrześcijańscy wystawili na Karmelu ogromny klasztor, który około r. l209 stał się główną siedzibą zakonu Karmelitów. W r. 1799 klasztor ten został spalony przez Turków.

Karmel jest górą wapienną i tym tłumaczy się znaczna ilość znajdujących się tam jaskiń, zwłaszcza po stronie zachodniej. Jedna z nich, 20 stóp długa a po 15 szeroka i wysoka, uchodzi za jaskinię Eliasza. Uświęcony obecnością Eliasza Karmel po dziś dzień w tych stronach nosi jego miano, po arabsku: Dżebel Mar Elias.

(Ciąg dalszy nastąpi.)