Stopniowy rozwój

Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię —1 Mojż. 1:1.

Opis 1 Mojż. 1:1 zaczyna się słynnymi słowami „na początku…”. Wyrażenie to odnosi się do początku stworzenia świata materialnego. Zanim ono nastąpiło, miało miejsce inne stworzenie, począwszy od Jezusa jako Logosa i zastępów anielskich, kiedy to „gdy gwiazdy poran­ne chórem radośnie się odezwały i okrzyk wydali wszyscy synowie Boży” (Job. 38:7). W tym znacze­niu, opis 1 Mojż. 1:1 odnosi się do Nowego Początku, ponieważ wcześniej miał miejsce inny początek.

„A ziemia była pustkowiem i chaosem; ciem­ność była nad otchłanią” (1 Mojż. 1:2). Ziemia jako taka istniała od długiego czasu. Nowy Początek po­legał na tym, że Bóg zwrócił swą uwagę w zupełnie nowym kierunku, przygotowując naszą planetę jako dom, jako ukoronowanie swego dzieła stworzenia w świecie materialnym. Stworzenie to nie miało jednak działać na podobieństwo bezmyślnego au­tomatu. Każdy człowiek pochodzący z dwóch osób, które stworzył Bóg, miał dysponować własnym ro­zumem. Każdy z nich miał być podobny Bogu w tym znaczeniu, że „Bóg jest miłością”. Z pewnością, było to coś nowego na ciemnym i pustym globie okrąża­jącym Słońce po jego orbicie. Oto teraz miał on stać się wspaniałym domem dla człowieka. Pod koniec sześciu „dni” stworzenia, „spojrzał Bóg na wszystko, co uczynił, a było to bardzo dobre. I nastał wieczór, i nastał poranek — dzień szósty” (1 Mojż. 1:31). Następnie, człowiek otrzymał polecenie rozmnażać się i napełniać Ziemię, aby czynić ją sobie poddaną. Był to kolejny Nowy Początek, początek ludzkości.

Upadek

Kolejny Nowy Początek opisany jest na począt­ku rozdziału czwartego 1 Księgi Mojżeszowej, gdy Adam nie zdołał dochować posłuszeństwa i wiary Bogu, lecz poszedł za podszeptem węża, przekaza­nym mu przez Ewę. Adam i Ewa zostali wypędzeni ze swego pięknego domu w Edenie do krainy, gdzie musieli zdobywać swój chleb w pocie czoła walcząc z chwastami i cierniami. Mieli napełniać Ziemię swoim potomstwem, a pierwszymi dziećmi byli Kain i Abel. Gdy ofiara Abla została przyjęta, w Kainie zrodziła się zazdrość. Biblia opisuje pierwszą śmierć człowieka w 1 Mojż. 4:1-8. W ten sposób, nastąpił kolejny Nowy Początek, początek ludzkiego smutku, cierpienia i śmierci.

Kilka stuleci później, nastały czasy Noego i potopu, który doprowadził do kolejnego Nowego Początku: „Ujrzeli synowie boży, że córki ludzkie były piękne. Wzięli więc sobie za żony te wszyst­kie, które sobie upatrzyli. I rzekł Pan: Nie będzie przebywał duch mój w człowieku na zawsze, gdyż jest on tylko ciałem. Będzie więc życie jego trwać sto dwadzieścia lat. A w owych czasach, również i potem, gdy synowie boży obcowali z córkami ludz­kimi, byli na ziemi olbrzymi, których im one rodziły. To są mocarze, którzy z dawien dawna byli sławni. A gdy Pan widział, że wielka jest złość człowieka na ziemi i że wszelkie jego myśli oraz dążenia jego serca są ustawicznie złe, żałował Pan, że uczynił człowieka na ziemi i bolał nad tym w sercu swoim. I rzekł Pan: Zgładzę człowieka, którego stworzyłem, z powierzchni ziemi, począwszy od człowieka aż do bydlęcia, aż do płazów i ptactwa niebios, gdyż żałuję, że je uczyniłem. Ale Noe znalazł łaskę w oczach Pana” (1 Mojż. 6:2-8). „Aniołów zaś, którzy nie za­chowali zakreślonego dla nich okręgu, lecz opuścili własne mieszkanie, trzyma w wiecznych pętach w ciemnicy na wielki dzień sądu” (Judy 1:6).

Bóg dostrzegł w Noem sprawiedliwość i prze­prowadził go wraz z rodziną przez kataklizm poto­pu, by w ten sposób odtworzyć ludzkość bez udziału upadłych aniołów (2 Piotra 2:4,5). Był to kolejny Nowy Początek.

Powołanie Abrahama i jego potomków

Kolejny Nowy Początek miał miejsce w czasie, gdy Abraham, „ojciec wierzących”, został powołany przez Boga. Bóg powiedział mu: „Idź, tam, gdzie ci powiem, czyń to, co ci polecę i bądź tym, czym chcę, abyś był”. Te trzy słowa były podstawą wykładu o poświęceniu wygłoszonego przez br. Steve Suraci wiele lat temu. Wskazywał on, że tym, czego Bóg od nas oczekuje, jest to: mamy iść tam, gdzie On chce, abyśmy poszli; mamy czynić to, czego On od nas wymaga oraz mamy być takimi, jak On tego chce. Jeżeli wypełnimy te trzy warunki, wówczas będzie­my poświęceni; zaś Abraham spełnił te wymogi. Opuścił dom swego ojca i poszedł do ziemi wska­zanej przez Boga. Zabrał ze sobą swego ukochanego syna na górę Moria, aby tam złożyć go w ofierze dla Boga. Przez swą wiarę, Abraham stał się „Ojcem wie­rzących” oraz przykładem dla nas do naśladowania (Hebr. 11:8-10), ponieważ „bez wiary zaś nie można podobać się Bogu; kto bowiem przystępuje do Boga, musi uwierzyć, że On istnieje i że nagradza tych, któ­rzy go szukają” (Hebr. 11:6).

Idąc dalej w historii aż do czasów gdy Izrael przebywał w niewoli egipskiej, dochodzimy do opisu dnia, gdy Mojżesz wyprowadził cały naród z Egiptu. Hebr. 11:29 sugeruje, że Izrael przekroczył Morze Czerwone przez wiarę i dzięki temu otrzymał „chlubne świadectwo” (werset 39). Wtedy właśnie Izrael stał się narodem, a nie zbiorowością Żydów. Później, pod Górą Synaj, Bóg powołał ich i zawarł z nimi przymierze. Stali się oni pierwszym narodem, z którym Bóg zawarł taką umowę. Z pewnością, był to Nowy Początek.

Tamte wydarzenia były początkiem nowego epizodu w Planie Bożym dotyczącym ratowania ludzkości ze stanu śmierci, wywołanego nieposłu­szeństwem Adama. W tym przypadku, lud ten został wybrany aby przejść szereg prób i doświadczeń, aby w ten sposób stać się przykładem dla Kościoła. W przyszłości będzie on nauczycielem świata w przedmiocie Bożych wymagań koniecznych dla wiecznego życia. Bóg dał im Zakon, zawarł z nimi przymierze i poprowadził ich przez czterdzieści lat po pustyni. Chronił ich od żaru dnia cieniem obłoku oraz dbał o ich bezpieczeństwo w nocy za pomocą słupa ognia. Karmił ich manną przez 40 lat, a ich ubrania i buty nie zużyły się w ciągu całego tego czasu (5 Mojż. 29:5).

Gdy 40 lat wędrówki po pustyni dobiegały końca, Izrael stanął nad brzegiem rzeki Jordan. Mojżesz wyrecytował wówczas słowa przymierza, które przekazał narodowi w czasie tej podróży: „To są słowa przymierza, które Pan rozkazał Mojżeszowi zawrzeć z synami izraelskimi w ziemi moabskiej, oprócz przymierza, które zawarł z nimi na Horebie” (5 Mojż. 28:69). Przymierze to omawiało błogosła­wieństwa, jakie będą udziałem Izraela w razie oka­zania posłuszeństwa, oraz kary jakie miały na ten naród spaść w razie nieposłuszeństwa. Oba te ro­dzaje konsekwencji związane były z pobytem Izraela w ich ziemi. Prawo miało być odczytywane ludziom co siedem lat (5 Mojż. 31:24-26), w celu przypo­mnienia im o ich zobowiązaniach i odpowiedzial­ności względem przymierza. Mojżesz spisał to prawo w księdze i polecił Lewitom, aby przechowywali ją „z boku Skrzyni Przymierza” (5 Mojż. 31:24-26).

Wejście Izraela do Ziemi Obiecanej to nie tyl­ko samo przekroczenie Jordanu. Od tej chwili, mieli przestrzegać obowiązku obrzezania, znaku Bożego przymierza z Abrahamem, który to zwyczaj nie był praktykowany od czterdziestu lat. Mieli również znowu obchodzić Paschę. Wydarzenie to upamięt­niła ceremonia umieszczenia kamieni wydobytych z rzeki w miejscu, gdzie był rozbity obóz, oraz umiesz­czenia kamieni z lądu w nurcie rzeki (Joz. 3,4).

W 5 Mojż. 27 Mojżesz polecił Izraelowi, aby gdy przejdą Jordan, wydobyli dwanaście kamieni z dnia rzeki, a potem zanieśli je na górę Ebal i górę Gerizim. Następnie, mieli wyryć sześć błogosła­wieństw z rozdziału 8 na jednym zestawie kamieni, oraz sześć przekleństw na drugim zestawie. Dalej, Izrael miał stanąć w naturalnym amfiteatrze pomię­dzy tymi górami, zaś Jozue, Kapłani i Lewici mieli odczytać przymierze, wygłaszając błogosławieństwa za posłuszeństwo oraz przekleństwa za nieposłu­szeństwo.

W przeciwieństwie do wydarzeń na górze Synaj, gdzie obecni byli przywódcy narodu, tutaj, między górami zgromadził się cały Izrael, „wasze dzieci, wasze żony i twój obcy przybysz, który jest w twoim obozie, od tego, który drwa rąbie, aż do tego, który wodę czerpie” (5 Mojż. 29:10,11; Joz. 8:32-35). „Przemówił tedy Mojżesz i kapłani Lewici do całego Izraela tymi słowy: Zamilknij i słuchaj, Izraelu! W dniu dzisiejszym stałeś się ludem Pana, Boga twego” (5 Mojż. 27:9).

Śmierć Mojżesza

Gdy Izrael miał wejść do ziemi przez rze­kę Jordan, Mojżesz przekazał przywództwo nad Izraelem Jozuemu, po czym wszedł na górę i umarł. Jozue przeprowadził Izrael przez rzekę. Mężczyźni zostali obrzezani, wprowadzono również ponownie zwyczaj obchodzenia Paschy – dwa obrzędy, które nie były sprawowane w czasie wędrówki po pustyni.

Następnie, lud został poddany sprawdziano­wi wiary. Większość z nich nie przechodziła przez Morze Czerwone. Teraz, nowym sprawdzianem wia­ry miała być bitwa o Jerycho. Izrael postąpił zgodnie z Bożymi wskazówkami i wielokrotnie okrążał mia­sto, aż mury miasta runęły.

Potem Izrael zaatakował pobliskie miasto Aj, nie pytając jednak Pana o kierownictwo. W związku z tym atak został odparty a Izrael poniósł klęskę, tracąc trzydziestu sześciu ludzi. Jozue zarzucał Bogu brak pomocy, ale On objawił mu, że w narodzie jest grzech a On nie okazuje pomocy grzesznym narodom. Winowajcą okazał się Achan, który przy­właszczył sobie część łupów z Jerycha. Aby usunąć grzech z Izraela, Achan, jego rodzina, majątek, stada i trzody, zostały zaprowadzone do doliny Achor. „Wtedy Jozue wziął Achana, syna Zeracha, srebro, płaszcz i sztabę złota, jego synów i córki, jego woły, osły i owce, namiot i całe jego mienie, a cały Izrael był z nim, i zaprowadzili ich do doliny Achor. I rzekł Jozue: Jak ty sprowadziłeś na nas nieszczęście, tak niech dziś Pan sprowadzi na ciebie nieszczęście! I ukamienował go cały Izrael. Spalili ich i ukamie­nowali. Następnie wznieśli nad nim wielki stos kamieni, który jest tam do dnia dzisiejszego, Pan zaś uśmierzył swój płomienny gniew. Dlatego to miejsce nazywa się do dnia dzisiejszego doliną Achor” (Joz. 7:24-26).

Tylko jeden człowiek w narodzi zgrzeszył, a mimo to grzech został policzony całemu narodo­wi. Pomyślmy o Adamie, którego grzech sprowadził śmierć na wszystkich ludzi! Z powodu grzechu Achana, zginęło trzydziestu sześciu ludzi, praw­dopodobnie pozostawiając po sobie trzydzieści sześć wdów oraz dzieci. Przykład ten powinien być dla nas ostrzeżeniem w naszym własnym po­stępowaniu. Żaden grzech nie będzie tolerowany w Bożym Królestwie. Idąc wąską ścieżką za Jezusem Chrystusem, jesteśmy otoczeni grzechem. Mamy z nim kontakt każdego dnia, począwszy od kolo­rowych magazynów w pobliskim sklepie spożyw­czym a na billboardach wzdłuż dróg skończywszy; w wiadomościach oraz w programach telewizyjnych. Musimy jednak wykazać odporność i odrzucić go w każdej postaci.

Przyjście Jezusa

Historia Izraela zna wiele innych Nowych Początków, lecz przejdziemy teraz do Nowego Początku zupełnie innego rodzaju. Jest on wyzna­czony narodzinami Jezusa, człowieka doskonałego, podobnego do Adama, lecz bez grzechu. Jezus naro­dził się z kobiety, lecz Jego Ojcem był Bóg. Dlatego właśnie Jezus był bez grzechu (Gal. 4:4). Nigdy wcze­śniej, za wyjątkiem Adama, nie istniał nikt podobny do Niego. Tak jak w przypadku Adama, Jego charak­ter nie był sprawdzony. Adam nie sprostał swemu sprawdzianowi i posłuchał Ewy, która uwierzyła przeciwnikowi. Jezus również miał być przez niego kuszony. Zamiast jednak zwątpić, On użył Słowa Bożego jako swej tarczy i zmusił przeciwnika do wycofania się (Łuk. 4:1-13).

Ten Nowy Początek dał nadzieję dla całej ludz­kości. „I [Bóg] dał mu [Jezusowi] władzę sądzenia, bo jest Synem Człowieczym. Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą ci, co dobrze czynili, by po­wstać do życia; a inni, którzy źle czynili, by powstać na sąd. Nie mogę sam z siebie nic uczynić. Jak słyszę, tak sądzę, a sąd mój jest sprawiedliwy, bo staram się pełnić nie moją wolę, lecz wolę tego, który mnie po­słał” (Jan 5:27-30).

Wyrażenie „wszyscy w grobach” dotyczy każ­dego. Każdy otrzyma Nowy Początek, nowe życie. Jakże podnoszącym na duchu jest fakt, że Ten, któremu dana została władza sądzenia i panowania, jest tym samym Jezusem, który okazał ludziom tyle współczucia w czasie swego ziemskiego życia.

„I obchodził Jezus wszystkie miasta i wioski, nauczał w ich synagogach i zwiastował ewangelię o Królestwie, i uzdrawiał wszelką chorobę i wszel­ką niemoc. A widząc lud, użalił się nad nim, gdyż był utrudzony i opuszczony jak owce, które nie mają pasterza” (Mat. 9:35-36). „Nie mamy bowiem arcykapłana, który by nie mógł współczuć ze słabo­ściami naszymi, lecz doświadczonego we wszystkim, podobnie jak my, z wyjątkiem grzechu” (Hebr. 4:15). Czy można byłoby mieć lepszego sędziego? Bardziej wyrozumiałego, łagodnego i pełnego miłości? Umarł, aby wyzwolić Adama i jego potomstwo, łącznie z nami wszystkimi, aby dać nam Nowy Początek (1 Kor. 15:21,22).

Pięćdziesiątnica

Jezus umarł na krzyżu w wieku trzydziestu trzech lat, a trzeciego dnia został wzbudzony do życia jako boska istota. W ten sposób, w czasie świąt Pięćdziesiątnicy, Jezus dał swym naśladowcom, to jest Kościołowi, Nowy Początek. Ta duchowa klasa jest rozwijana od ponad dwóch tysięcy lat. Są oni na­śladowcami Jezusa i kiedyś będą stanowić Jego du­chowe Ciało, towarzysząc mu w dziele wzbudzania z martwych, obdarzając ludzi życiem, jakiego nigdy nie mieli będąc dziećmi Adama. Królestwo Chrystusa będzie najwspanialszym Nowym Początkiem! Jezus będzie panować przez tysiąc lat, dopóki wszyscy wrogowie nie zostaną pokonani i legną pod jego stopami (1 Kor. 15:25, Obj. 20:6). Następnie, odda On Królestwo Bogu, zaś ludzkość po wszystkie czasy wielbić będzie swego wielkiego Stwórcę.

Izrael zawsze był Bożym zegarem. W czasie naszego życia byliśmy świadkami kroków prowa­dzących do ustanowienia Królestwa Chrystusowego. Mogliśmy obserwować zmartwychwstanie państwa Izrael. W roku 70, żydowska świątynia została znisz­czona, a cały kraj dostał się pod panowanie obcych, pogardliwie odnoszących się do jego dotychczaso­wych mieszkańców.

Ich religia uległa zniszczeniu, naród rozproszył się po całej ziemi; nawet język hebrajski niemal po­szedł w zapomnienie. Naród był martwy przez po­nad dwa tysiąc lat. Obecnie jednak, zgodnie z treścią proroctwa o dolinie suchych kości (Ezeh. 37), zostały one ponownie złączone, formując naród.

W czasie historii narodu Izraelskiego, Bóg wielokrotnie zwracał uwagę, że będzie istnieć nie­wielka grupa wierna przymierzu Abrahamowemu i prawu Bożemu: „Od dni naszych praojców tkwimy w wielkim grzechu aż do dnia dzisiejszego; z powo­du naszych win popadliśmy my, nasi królowie, nasi kapłani, w ręce królów tych ziem w niewolę, pod miecz i na łup, i na pośmiewisko, jak to jest dzisiaj. A teraz jakby na chwilę spotkała nas łaska od Pana, Boga naszego, że ocalił nam resztkę i dał nam opar­cie w swoim świętym miejscu, że Bóg nasz oświecił nasze oczy i dał nam nieco wytchnienia w naszej niewoli” (Ezdr. 9:7-8).

W roku 1878, po wojnie krymskiej, na Berlińskim Kongresie Narodów, wszyscy obywatele imperium otomańskiego (łącznie z Żydami) uzyskali równy status wobec prawa. Dzięki temu, Żydzi mogli kupować ziemię i kolonizować swe dawne ziemie. Utworzono wówczas osiedle Petach Tikvah.

W roku 1884 po raz pierwszy w historii wy­dano gazetę w języku hebrajskim. Wydawcą był Eliezer Ben Yehuda; człowiek, który wskrzesił język hebrajski.

W roku 1896 Teodor Herzl opublikował „Państwo Żydowskie”; w kolejnym roku zebrał się pierwszy kongres syjonistyczny.

W roku 1917, deklaracja Balfoura potwierdziła zamiar Wielkiej Brytanii utworzenia w Palestynie ojczyzny dla Żydów. W tym samym roku, Anglicy zajęli Jerozolimę, podkreślając praktyczny wymiar deklaracji. Pod koniec I Wojny Światowej, Imperium Otomańskie leżało w gruzach, zaś Anglia objęła pro­tektorat nad Ziemią Świętą.

W roku 1922, Liga Narodów potwierdziła Deklarację Balfoura. W roku 1939 rozpoczął się ho­locaust, skłaniając Żydów do powrotu do Palestyny. W roku 1948 odrodziło się państwo Izrael. Wówczas żyło tam około 600.000 Żydów. Dziś, liczba miesz­kańców wynosi około 6.000.000.

Nadchodzi ostateczny Nowy Początek. Czeka on na skompletowanie Kościoła, zupełnie odrodzenie Izraela oraz zmartwychwstanie umarłych. Wówczas rozpocznie się Królestwo błogosławieństw.

— Robert Wilson —

powrót do góry wersja do druku