|
Czyżby Bóg nie wziął w obronę?
Lekcja z Ewangelii św. Łukasza 18:1-18.
Zbliżając się do kresu swej służby Je zus doskonale wiedział, jaki los
czeka Jego gromadkę wiernych naśladowców. Toteż w swej modlitwie arcykapłańskiej
śle gorące prośby do Ojca, prosi o opiekę i pomoc w potrzebie życiowej: "I
już nie jestem na świecie, lecz oni są na świecie, a Ja do ciebie idę. Ojcze
święty, zachowaj w imieniu twoim tych, których mi dałeś, aby byli jedno, jak
my. Dopóki byłem z nimi na świecie, zachowywałem w imieniu twoim tych, których
mi dałeś, i strzegłem, i żaden z nich nie zginął, prócz syna zatracenia, by
się wypełniło Pismo. Ale teraz do ciebie idę i mówię to na świecie, aby mieli
w sobie moją radość w pełni. Ja dałem im słowo twoje, a świat ich znienawidził,
ponieważ nie są ze świata, jak Ja nie jestem ze świata. Nie proszę, abyś ich
wziął ze świata, lecz abyś ich zachował od złego" - Jan 17:11-15 (NP).
Jezus wyjednał u Ojca łaskę i miłosierdzie dla swoich uczniów. Teraz
zwraca się do swej gromadki słowami: "Dotąd o nic nie prosiliście w imieniu
moim; proście, a weźmiecie, aby radość wasza była zupełna" - Jan 16:24
(NP). Pomimo wszelkich zapewnień o opiece i pomocy Ojca, na twarzach uczniów
zarysował się głęboki smutek (Jan 16:32-33). "To powiedziałem wam, abyście
we mnie pokój mieli. Na świecie ucisk mieć będziecie, ale ufajcie, Ja zwyciężyłem
świat". Uciski i prześladowania miały im towarzyszyć przez wszystkie wieki,
ale szczególnie w końcowym czasie miały się nasilić, w czasie wtórej obecności
(Obj. 12:12; Mat. 24:10).
W tym kazaniu Jezus powiedział o znakach, jakie będą towarzyszyć Jego
obecności. Zwracając uwagę na te czasy, pouczył ich przez przykład z przypowieści,
że muszą się modlić ustawicznie i nie zniechęcać się w oczekiwaniu na pomoc.
Użył przypowieści o sędzim z pewnego miasta, który nie bał się Boga, a ludzi
się nie wstydził, wszystkich lekceważył. W tym samym mieście żyła też wdowa,
która często przychodziła do sędziego z prośbą: "Weź mnie w obronę przed
moim przeciwnikiem". Bardzo długo nie chciał podjąć się jej obrony, ale
gdy długo nalegała, podjął decyzję. Pomyślał: "Chociaż i Boga się nie boję
ani z człowiekiem się nie liczę, jednak ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa,
wezmę ją w obronę, by w końcu nie przyszła i nie uderzyła mnie w twarz"
- Łuk. 18:4-5 (NP). Jezus zakończył tę przypowieść takim komentarzem: "Słuchajcie,
co ten niesprawiedliwy sędzia powiada! A czyżby Bóg nie wziął w obronę swoich
wybranych, którzy wołają do niego we dnie i w nocy, chociaż zwleka w ich sprawie?
Powiadam wam, że szybko weźmie ich w obronę". Jeżeli Pan użył tak złożonej
przypowieści, to na pewno chciał w ten sposób ukazać stan ludzkiej bezradności.
Otóż nie trudno się dopatrzyć, że główną postacią tej przypowieści jest uboga
wdowa, która wpadła w konflikt ze swoim przeciwnikiem. Natomiast sędzia - strażnik
prawa i sprawiedliwości - chociaż mógł pomóc kobiecie, nie chciał, ponieważ
sam był niesprawiedliwy, pyszny i zarozumiały, nieczuły na cierpienia innych.
W końcu pod wpływem nalegań kobiety uległ. O czym Jezus chce nas przekonać?
Jezus zrobił tu porównanie między niesprawiedliwym sędzią a sprawiedliwym Bogiem.
Sędzia spełnił prośbę wdowy z powodu własnego egoizmu, chciał się jej pozbyć,
aby go przypadkiem nie skompromitowała, nie kierował się względem niej litością,
sprawiedliwością czy współczuciem. Jakże inne jest stanowisko Boga wobec tych,
którzy Go proszą o coś, z czym sami nie dają sobie rady w tym bezbożnym świecie.
Wdowa utraciła męża i sama nie mogła poradzić sobie z odzyskaniem swojej własności
od przeciwnika, który był bardziej chytry i mocniejszy od niej. Niewiasta ta
przedstawia człowieka, który utracił opiekuna - Boga i społeczność z Nim poprzez
swój upadek w Edenie.
Groźnym przeciwnikiem okazał się Szatan. To on odebrał człowiekowi prawo
do życia, z jego powodu człowiek nie posiada żadnego sposobu na odzyskanie zbawienia
i utraconej gwarancji istnienia. Dopiero za pośrednictwem Jezusa może zbliżyć
się do Ojca. Słowo Boże zapewnia nas, że wybrańcy Boży są bardzo drodzy Jego
sercu. Są to ci, których sam Bóg powołał z ciemności do światłości. "Nikt
nie może przyjść do mnie, jeżeli go nie pociągnie Ojciec, który mnie posłał"
- Jan 6:44 (NP). Ojciec powołał ich, aby opowiadali Jego cnoty i byli światłem
w ciemności oraz solą ziemi. Jeżeli niesprawiedliwy sędzia podjął się sprawy
tej wdowy tylko po to, by uniknąć jej natręctwa, to Bóg podejmie się sprawy
swoich dzieci z wielkiej ojcowskiej miłości. Najdroższym na ziemi Jego sercu
jest Jego ziemski zbór (Izaj. 54:1-12). "Nie bój się, maluczkie stadko,
albowiem upodobało się Ojcu dać wam królestwo." "Gdyż działem Pana
jest lud jego, Jakub wyznaczonym mu dziedzictwem. Znalazł go w ziemi pustynnej
i w bezludnym zawodzeniu pustyni. Otoczył go, doglądał go, strzegł go jak źrenicy
oka" - 5Mojż. 32:9-10 (NP). "Bo tak mówi Pan zastępów: Posłał mię
po sławę przeciwko tym narodom, którzy was złupili; bo kto się was dotyka, dotyka
się źrenicy oka mego" - Zach. 2:8 (BGd). To zapewnienie opieki Bożej dla
narodu sprzymierzonego przypomina nam słowa Jezusa: "Czyżby Bóg nie wziął
w obronę swoich wybranych?"
W ten sposób prośba wdowy: "Weź mnie w obronę przed moim przeciwnikiem"
wyobraża modlitwy bezradnych, słabych dzieci Bożych. Przeciwnikiem ich jest
okrutny, podstępny Szatan. On jest odwiecznym oskarżycielem naszych braci, dzień
i noc oskarża ich przed Panem. Bezustannie stara się przedstawić dzieci Boże
w fałszywym świetle, oszukać ich i zniszczyć. Świadectwo tych oskarżeń i ponurych
kłamstw jest aż nadto widoczne wśród Pańskich dzieci. On jest starym, wyrafinowanym
kłamcą, używa różnych sposobów i czynników, aby zniszczyć, zwieść. Jezus ostrzegał
swoich uczniów słowami: "Czujcie i módlcie się abyście nie ulegli pokusom.
Bo wiele ich zwiedzie" (Mat. 24:4-5; Obj. 12:10). Z bólem serca musimy
przyznać, że wielu spośród dzieci Bożych uległo i nadal ulega pokusom oskarżania,
obwiniania i potępiania współwyznawców i to o wiele sprawiedliwszych od siebie.
Niech nam posłużą jako dowód słowa apostoła Pawła (2 Kor. 11:13-15; 1 Kor. 6:1-8).
"Tymczasem wy sami krzywdzicie i szkodę wyrządzacie i to braciom."
Ten stan trwa przez wszystkie wieki walki ciemności ze światłością. Apostoł
sugeruje: "Doświadczajcie, czy jesteście w wierze? Czy samych siebie znacie?
Chyba żeście na próżno uwierzyli" - 2 Kor. 13:5. W dobie dzisiejszej to
niebezpieczeństwo nadal zagraża Kościołowi. Szatan jak lew ryczący szuka słabych,
aby ich pożreć, użyć do zniszczenia wiernych. Sprawdźmy stan naszego serca,
bo tam się rodzą dobre myśli, ale i złe, szkodliwe. Jeżeli czujesz chęć oskarżania
brata, masz słabość do podejrzeń innych współbraci, to wiedz, że Szatan wykorzysta
twoją słabość i użyje cię za oskarżyciela, tak jak użył Judasza. Natychmiast
i bezlitośnie wyrzuć złe zamiary z serca. "Nad wszystko, czego ludzie strzegą,
strzeż serca swego, bo z niego żywot pochodzi" (od niego zależy twoje życie).
Pamiętaj, co mówi Pismo Święte: "Kto by się was dotknął, dotyka się źrenicy
mego oka". Wiesz, jaki to ból? "Cokolwiek uczyniliście jednemu z tych
moich maluczkich, to mnieście uczynili" - Mat. 25:40,45. Zastanów się poważnie,
jeśli miałbyś kogoś oskarżyć. Oczywiście uważasz, że tym sposobem bronisz sprawiedliwości,
ale znakiem uczniów Chrystusowych jest miłość, a ona zakrywa mnóstwo grzechów.
Jezus uczy nas przez tę przypowieść, jak prosić o wybawienie z rąk Szatana i
jego narzędzi. Przez proroka Zachariasza Pan Bóg przedstawia nam, na czym polega
szatańska metoda oskarżania Bożych ludzi. "Potem ukazał mi Jozuego, arcykapłana,
stojącego przed aniołem Pana i szatana stojącego po jego prawicy, aby go oskarżać.
Wtedy anioł Pana rzekł do szatana: Niech cię zgromi Pan, szatanie, niech cię
zgromi Pan" - Zach. 3:1-2 (NP). "A Jozue był ubrany w szatę brudną
i tak stał przed aniołem."
W tej proroczej wizji mamy pokazany obraz zawziętej działalności Szatana
i wykorzystanie wszelkich motywów do oskarżania. Arcykapłan Jozue jest obrazem
na Jezusa. Ubrany jest w brudną szatę, co wskazuje na to, że Pan Jezus wziął
na siebie nasze grzechy (Izaj. 53:1-3). Szatan wykorzystał każdą drobnostkę
jako podstawę do oskarżenia. Anioł Pański zgromił Szatana, "pogroził"
słowami: "Niech cię Pan zgromi". Jezus powiedział, że nie może być
uczeń większy nad mistrza. "Jeśli mnie prześladowali, i was prześladować
będą. Ufajcie, ja zwyciężyłem świat." Stąd wniosek, ze arcykapłan Jozue
przedstawia Królewskie Kapłaństwo - Głowę i Ciało. "Ale wy jesteście rodem
wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, abyście rozgłaszali
cnoty tego, który was powołał z ciemności do cudownej swojej światłości"
- 1 Piotra 2:9 (NP). Chociaż przez ofiarę Jezusa lud Boży jest w oczach Boga
wyniesiony do wielkiej godności królów i kapłanów, to jednak nadal pozostaje
w ludzkim, grzesznym ciele, według apostoła Pawła - w podłym (Filip. 3:21).
Dzieci Boże występują tu jak przestępcy na przesłuchaniu: "Albowiem my
wszyscy musimy stanąć przed sądem Chrystusowym, aby każdy odebrał zapłatę za
uczynki swoje dokonane w ciele, dobre czy złe" - 2 Kor. 5:9-10. Szatan
wykorzystuje słabości i potknięcia ludu Bożego wyolbrzymiając je przed Bogiem
i ukazując jako niegodnych łaski Bożej, czyni wszystko, by potknięcia te przedstawić
w jak najgorszym świetle. Przedstawia Panu nasze braki, błędy i upadki w nadziei,
że Pan, widząc takie charaktery, potępi je i odrzuci. Szatan działa na dwa fronty.
Po pierwsze oskarża przed Bogiem. Po drugie stara się obciążyć sumienie i przekonać
nas, że naprawdę Bóg nas odrzucił i modlitwy nasze nie są wysłuchiwane. Sytuacja
staje się coraz bardziej niebezpieczna i groźna. Należy pamiętać, że często
on główny oskarżyciel wysługuje się ludźmi z grona naszych najbliższych, którzy
z wielką satysfakcją oskarżają braci, a tym samym udowadniają, że są sługami
onego złego, co Słowo Boże wyraźnie potępia. "Nie ma usprawiedliwienia
dla ciebie, kimkolwiek jesteś, człowiecze, który sądzisz; albowiem sądząc drugiego,
samego siebie potępiasz, ponieważ ty, sędzia, czynisz to samo. Kimże ty jesteś,
że osądzasz cudzego sługę? Czy stoi, czy pada, do swego pana należy. Ostoi się
jednak, bo Pan ma moc podtrzymać go" (Rzym. 2:1-6, 14:4; Jak. 4:11-12).
Cięższy sąd
Najbardziej na ataki przeciwnika narażeni są nauczyciele, gorliwi pracownicy,
których praca jest konstruktywna, owocna, przynosi błogosławieństwo w Kościele,
a tym samym sieje spustoszenie po stronie przeciwnika, o czym pisze apostoł
Jakub: "Niechaj niewielu z was zostaje nauczycielami, bracia moi, gdyż
wiecie, że otrzymamy surowszy wyrok" - Jak. 3:1 (NP). "Wszyscy, którzy
chcą pobożnie żyć, prześladowani będą". Szatan użyje wszelkich środków,
aby ich zniechęcić i odciągnąć od Boga. Ścieżka sprawiedliwych jest nadal "wąską
drogą", drogą uniżenia i zaparcia samych siebie, to jest droga cichości
i pokory. Wraz ze wzrostem w łasce i znajomości nasilać się będą nasze pokusy.
Będziemy pobudzani do pychy i zarozumiałości, a im wyżej się pniemy w wierze,
nadziei i miłości oraz staramy się być czynnymi i gorliwymi w służbie Bożej,
tym więcej przeciwnik nasz, Szatan, będzie się sprzeciwiał i przeszkadzał nam
w postępach i tym więcej jego wysłannicy będą nas oczerniać, obmawiać i w ogóle
będą starać się nam szkodzić. Bardzo często dzieci Boże dostrzegają w sobie
niemoc i nie mogą odeprzeć oskarżeń przeciwko sobie i przeciwstawić się szatanowi,
nie mają pomocy, wpadają w rozpacz, załamują się, a nawet tracą wiarę. Cóż możemy
uczynić, aby ratować tych osłabionych w walce z przeciwnikiem? Naszym obowiązkiem
jest pocieszać, zachęcać do cierpliwego oczekiwania na pomoc z góry. "Sprawiedliwy
siedem kroć upada, ale z tego wszystkiego wyrywa go Pan" (Przyp. 24:16;
Jak 5:13-20).
Lud Boży, wzmacniany pociechą Słowa Bożego, zwraca się do Boga przez
Jezusa, chwytając się zasług Orędownika, odczuwa ulgę pocieszenia. Bóg może
usprawiedliwić każdego, który jest z wiary Jezusowej (Rzym 3:5-6), z pełnym
zaufaniem wołają do Boga dzieci Boże: Boże, weź mnie w obronę przed przeciwnikiem
moim. I Chrystus zmusza przeciwnika do odwrotu - "I rzekł anioł do szatana:
Niech cię Pan zgromi". Jako przykład wytrwałej modlitwy może posłużyć nam
modlitwa zboru (Dzieje Ap. 12:1-10). Bóg wie, że jesteśmy prochem, wie cośmy
za ulepienie i właśnie takich sobie wybrał i powołał (1 Kor. 1:26-31). Zdjął
z nas szatę plugawą, a włożył szatę białą (Zach. 3:4-8; Rzym. 5:5-10). On wszystkie
grzechy nasze na się wziął, a boleści nasze nosił (Izaj. 53:4-6). W wielkiej
swej miłości dał nam szatę czystą, białą, usprawiedliwił nas od naszych win.
Spójrzmy na Jozuego: "A ten tak odezwał się i rzekł do sług, którzy stali
przed nim: Zdejmijcie z niego brudną szatę! Do niego zaś rzekł: Oto ja zdjąłem
z ciebie twoją winę i każę cię przyoblec w szaty odświętne. Potem rzekł: Włóżcie
mu na głowę czysty zawój! I włożyli mu na głowę czysty zawój, i przyoblekli
go w szaty. A anioł Pana stał przy tym" - Zach. 3:4-5 (NP). Potem mocą
autorytetu wodza wojsk niebieskich anioł uroczyście oświadczył Jozuemu, zastępcy
ludu: "Tak mówi Pan Zastępów: Jeżeli będziesz chodził moimi drogami i będziesz
pilnował mojego porządku, będziesz zawiadywał moim domem oraz strzegł moich
dziedzińców, dam ci dostęp do tych, którzy tu stoją" - Zach. 3:6-7 (NP).
Zapewne chodzi tu o dostęp do aniołów otaczających tron Boży. W tym proroctwie
odczytujemy, że Chrystus nie baczy na nasze upadki, oczyszcza nas z grzechu
(1Jana 2:1-3; Jak. 5:13-15) i poucza, że jeżeli będziemy chodzić Jego drogami
uczciwości i prawdy i będziemy przestrzegać Jego ustaw: "Nowe przykazanie
daję wam, abyście się wzajemnie miłowali" - Jana 13:34, to dostąpimy tego
wywyższenia: "Gdzie ja jestem, tam i sługa mój będzie" - Obj. 2:25-28.
"Zwycięzca zostanie przyobleczony w szaty białe, i nie wymażę imienia jego
z księgi żywota, i wyznam imię jego przed moim Ojcem i przed jego aniołami"
- Obj. 3:5 (NP).
Nie możemy nie zauważać globalnych zjawisk, jakie się dzieją wokół nas.
Wiemy, że całe stworzenie wespół wzdycha i wespół boleje aż dotąd. Wiemy też,
że całe stworzenie będzie uwolnione z niewoli skażenia ku chwalebnej wolności
dzieci Bożych (Rzym. 8:19-24). Przemiany społeczne i polityczne na całym świecie,
obalanie niesprawiedliwych, bezbożnych rządów, które Boga się nie wstydzą -
to wyraźna interwencja Boża w obronie wdowy, najuboższej warstwy społeczeństwa.
"Gdy się sądy Pańskie odbywają na ziemi, sprawiedliwości uczą się obywatele
kręgu ziemskiego". Również apostoł Jakub przepowiada pewną interwencję
Bożą: "Nuż teraz, bogacze, płaczcie, narzekając nad nędzami waszymi, które
przyjdą (...) Oto zapłata robotników, którzy żęli krainy wasze, od was zatrzymana
woła, a wołania żeńców weszły do uszów Pana Zastępów" - Jak. 5:1-8 (BGd).
Pan słyszy wołanie wdowy i ujmuje się o jej krzywdę, choć tak długo zwlekał.
Raduj się, niepłodna, wykrzykuj radośnie. Gdyż Pan uzna cię znów za małżonkę,
niegdyś porzuconą i utrapioną na duchu. Na krótką chwilę porzuciłem cię, lecz
znów cię zgromadzę w wielkiej miłości (Izaj. 54:1-8).
Co za wspaniała obietnica! "I usłyszałem donośny głos z tronu mówiący:
Oto przybytek Boga między ludźmi! I będzie mieszkał z nimi, a oni będą ludem
jego, a sam Bóg będzie z nimi, i otrze wszelką łzę z oczu ich, i śmierci już
nie będzie; ani smutku, ani krzyku, ani mozołu już nie będzie; albowiem pierwsze
rzeczy przeminęły" - Obj. 21:3-4 (NP). Albowiem Bóg jest Ojcem miłosiernym
i Bogiem wszelkiej pociechy. O duszo utrapiona, z pociechy obrana, nie trwóż
się, oczekuj go, bo na pewno przyjdzie, a nie zapomni o twojej krzywdzie (Abak.
2:3).
Zenon Skadłubowicz
 powrót
 do
góry
wersja do druku 
|
