|
Urim i Tummim
Der Tagesanbruch
Z pewnością już wszyscy zastanawialiśmy się nad tym, czym było Urim i Tummim
- dwie osobliwe rzeczy w napierśniku najwyższego kapłana, które także dziś mają
dla nas wielkie znaczenie. Najpierw jednak wyobraźmy sobie urządzenie namiotu
zgromadzenia, zaczynając od dziedzińca, poprzez miejsce święte i wreszcie miejsce
najświętsze!
Czy namiot ten był oświetlony? Czy znajdowało się tam jedno choćby okno? Nie!
Jedynym źródłem światła był świecznik siedmioramienny. Do niego każdy najwyższy
kapłan wlewał najczystszą oliwę z oliwek, o czym dowiadujemy się z opisu w 2
Mojż. 27:20: "A ty [Mojżeszu] rozkażesz synom Izraelskim, aby przynieśli do
ciebie oliwy z oliwnego drzewa czystej, wytłoczonej, do świecenia, aby lampy
zawsze gorzały".
Aż do najdrobniejszych szczegółów uporządkował Bóg wszystkie sprawy związane
ze służbą w przybytku. Należały do nich również święte szaty kapłana. Ich opis
znajdujemy w 28 rozdziale drugiej księgi Mojżeszowej. Tam również znajduje się
zarządzenie dotyczące napierśnika. Wszyscy o tym wiemy, że starotestamentalny
najwyższy kapłan ma przepiękny pozaobraz w osobie tego, który w Liście do Hebrajczyków
3:1 nazwany został "najwyższym kapłanem wyznania naszego". Jest nim nikt inny,
jak tylko nasz Pan, Jezus Chrystus. W spoglądaniu na Niego ważną rolę odgrywa
opis świętych szat kapłańskich. Zawiera on bowiem wielce interesujące szczegóły.
W 2 Mojżeszowej 28:15 czytamy: "Uczynisz też napierśnik sądu [lub "zasięgania
wyroczni" BT] robotą haftarską".
Określenie "napierśnik", w potocznym znaczeniu, jest łatwe do zrozumienia. Napierśnik
jako tarcza na pierś jest bowiem częścią zbroi, mającą ochraniać pierś tego,
który ją nosi. Zobaczmy, jakie znaczenie ma określenie "napierśnik" w języku
hebrajskim. Konkordancja Stronga podaje, że hebrajskie słowo "ChoSzeN" może
wywodzić się od rdzenia oznaczającego "błyszczeć" lub "zawierać". Być może chodziło
o woreczek na Urim i Tummim. W każdym razie napierśnik był przedmiotem mieszczącym
w sobie coś bardzo kosztownego. Konkordancja Younga przypisuje temu słowu wprost
znaczenie "torba" lub "worek".
Nie ma żadnej wątpliwości, że napierśnik był przedmiotem noszonym tylko i wyłącznie
przez najwyższego kapłana. Według Stronga określenie "napierśnik sądu" (lub
sprawiedliwości) mieści w sobie pojęcie "wyroku" lub "wyroczni" i może oznaczać
rozstrzygnięcie na korzyść lub na niekorzyść.
Werset 2 Mojż. 28:16 uzupełnia dane dotyczące napierśnika: "Będzie czworograniasty,
złożony we dwoje, na piędź długi i na piędź szeroki" (NP). O interesującym nas
przedmiocie brat Russell pisał w broszurce Cienie Przybytku:
"Napierśnik sądu znajdował się na przodzie naramiennika. Był on zawieszony na
złotym łańcuchu, połączonym ze złotymi klamrami na ramionach, a do naramiennika
był przymocowany sznurkiem, przewleczonym przez złote pierścienie. To połączenie
było tak ukryte pod spodem, że przypadkowemu obserwatorowi napierśnik mógł wydawać
się częścią efodu (2 Mojż. 28:26-28)."
Zaś dalszy opis biblijny podaje (werset 30): "Do napierśnika wyrocznego włożysz
urim i tummim, aby były na sercu Aarona, gdy będzie stawał przed obliczem Pana.
Tak nosić będzie Aaron na swym sercu ustawicznie przed obliczem Pana wyrocznie
dla synów izraelskich" (NP). Ponadto czytamy jeszcze w 3 Mojż. 8:8: "Potem włożył
nań napierśnik i do napierśnika włożył urim i tummim" (NP). Cóż oznaczają więc
te Urim i Tummim, które najwyższy kapłan miał nosić w napierśniku na swoim sercu?
"Urim" oznacza według Stronga "światła", co odnosi się do tajemniczego świecenia
pewnych przedmiotów w napierśniku najwyższego kapłana. Natomiast "Tummim" określa
Strong jako "doskonałość", lecz także "niewinność", "czystość" i "prawda". Ponieważ
oba te hebrajskie wyrazy występują w liczbie mnogiej, w przypisie Elberfelder
Bibel znajdujemy dokładniejsze objaśnienie poprzez zastosowanie zwrotów: "światła"
i "doskonałości". Te pojęcia zamykają w sobie całą pełnię Boskiej światłości
i Boskiej doskonałości. Nazwijmy więc Urim i Tummim "Światłością" i "Prawdą".
Na podstawie świadectwa Pisma Świętego możemy tylko z pewnym przybliżeniem mówić
o duchowym znaczeniu tych przedmiotów. Czym jednak faktycznie były te Urim i
Tummim, dziś już nie można dokładnie powiedzieć. Ale to już jest rzeczą drugorzędną.
Dla nas znaczący jest pozaobraz, duchowa treść obrazu, który jest pełen takiej
mądrości, jaką da się wyrazić jedynie przez Boski sposób rozumowania.
Zajrzyjmy teraz do 4 Mojż. 27:18-21. Stamtąd dowiemy się, jakiemu celowi służyły
Urim. "Tedy rzekł Pan do Mojżesza: Weźmij do siebie Jozuego, syna Nunowego,
męża, w którym jest Duch mój, a włóż nań rękę swoją; I postaw go przed Eleazarem
kapłanem i przed wszystkim zgromadzeniem, a dasz mu naukę przed oczyma ich.
A udzielisz mu zacności swej, aby go słuchało wszystko zgromadzenie synów izraelskich;
Który przed twarzą Eleazara kapłana stawać będzie, aby się zań radził sądu Urim
przed Panem. Na rozkazanie jego wychodzić będą i na rozkazanie jego wchodzić
będą on i wszyscy synowie izraelscy z nim i wszystko zgromadzenie." Z pewnością
zauważyliśmy, że w tym przypadku miano się pytać jedynie Urim - "Świateł". Jeśli
te Urim w napierśniku najwyższego kapłana zalśniły, oznaczało to zgodę dla synów
izraelskich ze strony Pana, było przyzwoleniem ich wielkiego Boga. Natomiast,
jeżeli Bóg był przeciwny danej sprawie, lśnienie Urim się nie pojawiało. Później
do tego jeszcze wrócimy.
Przypatrzmy się teraz innej sytuacji, zapisanej w 1 Sam. 14:41. Nie chcemy wchodzić
w szczegóły tej osobliwej sprawy, jaka zaszła między Saulem a Jonatanem, ale
zajmiemy się wersetem 41, który zdaje się być interesujący ze względu na przedmiot
naszych rozważań. Czytamy: "Następnie Saul mówił do Pana: Boże Izraela, okaż
prawdę!" (BT). Zauważmy, że Saul nie uczynił tego sam. Wynika to z ostatnich
słów 36 wersetu. Mówi on wyraźnie: "... lecz kapłan rzekł: Przystąpmy tu do
Boga!" Bez kapłana, bez efodu, bez napierśnika sprawiedliwości, bez orzeczenia
wyroczni nie można było podejmować żadnej decyzji. W tym przypadku winnymi okazali
się Saul i Jonatan.
Rozstrzygnięcie w takiej sprawie mogło zapaść przez rzucenie losów. Hebrajskie
słowo tłumaczone na los brzmi "GORaL i wywodzi się od rdzenia oznaczającego
"nie obrobiony" lub "nie oszlifowany", co odnosić się może do naturalnych kamieni.
Jest bardzo prawdopodobne, że chodziło o krzemienie lub kryształy górskie. Były
one używane do rzucania losów w celu rozstrzygnięcia ważnej sprawy przed Bogiem.
Te małe kamienie losowe musiały mieć ścisły związek z Urim i Tummim. Możliwe,
że były to właśnie te kamienie, które najwyższy kapłan miał włożyć do swojego
napierśnika, jak czytaliśmy w 2 Mojż. 28:30. Jest jednak także możliwe, że rzucano
kamienie niczym losy i w zależności od Boskiej decyzji zaświeciły lub też nie.
Ciekawie brzmi ten tekst w wersji greckiej Septuaginty. Według przekładów, które
uzupełniają ten werset w oparciu o Septuagintę, brzmi on następująco: "I rzekł
Saul do Pana: Boże Izraela! Dlaczego nie dałeś dzisiaj odpowiedzi słudze swemu?
Jeżeli grzech ten jest na mnie lub na Jonatanie, moim synu, Panie, Boże Izraela,
daj [po niemiecku "niech zaświeci" - przyp. red.] urim, a jeśli grzech ten jest
na twoim ludzie izraelskim, daj [niech zaświeci] tummim. I los padł na Jonatana
i Saula, a lud wyszedł czysto" - 1 Sam. 14:41 (NP).
Godny zauważenia jest też przypis Biblii Menge do 2 Mojż. 28:30: "Te dwa słowa
(Urim i Tummim) można tłumaczyć jako świecące i rozjemcze losy. One rozstrzygały
wszystkie sprawy".
Również w Przypowieściach Salomona 16:33 znajdujemy wskazówkę, że Urim i Tummim
były kamieniami losowymi w napierśniku najwyższego kapłana: "Losem potrząsa
się w zanadrzu, lecz jego rozstrzygnięcie zależy od Pana" (NP). Żadne rozstrzygnięcie
nie zapadało bez kapłana, efodu i napierśnika - także przy rozdzieleniu Ziemi
Kananejskiej pomiędzy dwanaście pokoleń izraelskich. W 4 Mojż. 34:13 (NP) znowu
czytamy o losach: "I rozkazał Mojżesz synom izraelskim: To jest ziemia, którą
przez los obejmiecie w dziedziczne posiadanie...". Wersety 16 i 17 informują
o tym, kto miał ów podział przeprowadzić: "I przemówił Pan do Mojżesza tymi
słowy: To są imiona mężów, którzy wam rozdzielą ziemię. Kapłan Eleazar i Jozue,
syn Nuna".
W Księdze Jozuego w rozdziale 14:1-2 wypowiedzi z 4 Mojż. 34:13,16-17 są potwierdzone.
Ale w Joz. 19:51 wszystko jest jeszcze dokładniej wyrażone: "To są dziedzictwa,
które przydzielili losem kapłan Eleazar, Jozue, syn Nuna i naczelnicy rodów
plemion synów izraelskich w Szilo przed Panem u wejścia namiotu zgromadzenia.
W ten sposób dokończyli podziału ziemi" (NP).
O rzucaniu losów Pismo Święte mówi bardzo wiele. Na temat dowiadywania się o
woli Pańskiej przez losy w Piśmie Świętym jest o wiele więcej napisane, niżby
się nam mogło wydawać. Na przykład wszyscy słudzy namiotu zgromadzenia i świątyni
byli wyznaczani przez najwyższego kapłana za pośrednictwem losów. I to zawsze,
bez wyjątku, przed Panem, przed Wszechmogącym Bogiem Izraela. Wystarczy tylko
przeczytać następujące teksty: 1 Kron. 24:31, 25:8, 26:13. Czytając je przekonamy
się, że Bóg zawsze tak postępował, bo nie ma On względu na osoby. Możemy jeszcze
przytoczyć słowa Nehemiasza 10:34, gdzie mamy informację, że kapłan, lewici
i lud rzucali kamienie, aby losowo rozstrzygnąć, kto powinien dostarczać drewno
potrzebne do palenia ognia na ołtarzu świątynnym.
Powróćmy jeszcze do dziejów króla Saula i zajrzyjmy do 1 Sam. 28:5-6. W tym
czasie król już dawno nie miał łaski u Boga, a królestwo było włożone na ramiona
Dawida. "A widząc Saul obóz filistyński, bał się, a ulękło się serce jego bardzo.
I radził się Saul Pana, ale mu nie odpowiedział Pan ani przez sny, ani przez
urim, ani przez proroki" (BGd). Widzimy, że Pan Bóg nie uznawał już Saula za
godnego otrzymania Bożej światłości - zarówno światłości jak i prawdy. On Wieczny
wypowiedział już swój osąd nad Saulem.
Przejdźmy teraz do owego głębszego znaczenia Urim i Tummim. Dawid w swoim wspaniałym
Psalmie 43, w którym zanosi swoje prośby do Najwyższego, wyraża się w wersecie
3. następująco: "Ześlij światłość Twoją i prawdę Twoją; te mię poprowadzą i
wprowadzą mię na świętą górę Twoją i do przybytków Twoich". Chociaż Dawid nie
używa tutaj określeń: Urim i Tummim, to jednak przekłada nam owo Boskie promieniowanie
na język ducha, który dane nam jest rozumieć. Światłość i Prawda - równoznaczne
z Urim i Tummim - będą nas prowadzić i zaprowadzą na świętą górę, do Syonu Onego
Wszechmogącego Boga, do Jego przybytków (mieszkań), o czym zapewnił Pan Jezus
swoich uczniów, gdy rzekł: "W domu ojca mego wiele jest mieszkania" - Jan 14:2.
Tylko Bóg pozwala zaświecić Urim i Tummim i wskazać im właściwą ścieżkę.
Również w Psalmie 37:5-6 spotykamy się z owym głębszym znaczeniem Urim i Tummim:
"Powierz Panu drogę swoją, zaufaj Mu, a On wszystko dobrze uczyni. Wyniesie
jak światło sprawiedliwość twoją, a prawo twoje jak słońce w południe".
W tych cudownych i proroczych słowach Dawid chce nam powiedzieć: Zdaj się zupełnie
na Pana swego, a wtedy sprawi On, że z napierśnika sądu niczym światło promieniować
będzie twoja sprawiedliwość - przez Jezusa Chrystusa, Pana naszego! Jeżeli pozwoliliśmy
głębiom Urim i Tummim przeniknąć do naszego serca, jeśli w zupełności pojęliśmy,
że symbolizują one ową pełnię Boskiego odblasku, Boskiej sprawiedliwości i Prawdy,
lśniącej na napierśniku sądu najwyższego kapłana, czyli w czymś, co nosił on
na sercu, wówczas będziemy mogli lepiej i jaśniej rozumieć myśli zawarte w wielu
proroczych wypowiedziach.
Zacytujmy słowa zapisane w Ewangelii Jana 1:17: "Albowiem zakon przez Mojżesza
jest dany, a łaska i prawda przez Jezusa Chrystusa stała się" oraz 3:20-21:
"Każdy bowiem, kto źle czyni, nienawidzi światłości i nie idzie na światłość,
aby nie były zganione uczynki jego. Lecz kto czyni prawdę, przychodzi do światłości,
aby były jawne uczynki jego, iż w Bogu są uczynione".
Izraelici mieli przystępować do Urim i Tummim, do Światłości i do Prawdy. Mieli
się dowiadywać o Boskich decyzjach względem nich. Jednak tym, którzy zgrzeszyli
przeciwko przykazaniom Bożym, nie zajaśniały Pańskie postanowienia, jak widzieliśmy
na przykładzie króla Saula. Apostoł Jan pogłębia tę i inne okoliczności starotestamentowych
wydarzeń. Wyjaśnia ogromny zasięg tego figuralnego obrazu. Jakże może zabłysnąć
światło tam, gdzie brak umiłowania światła i gdzie nie ma głodu Prawdy? Pan
Bóg się ludziom nie narzuca. Raczej czeka na nich z niekończącą się cierpliwością.
Zatem wszy- scy, którzy nie miłują światłości i jej nie szukają, pozostaną w
wielkiej ciemności.
"A ten ci jest sąd" - czytamy w Ewangelii Świętego Jana 3:19 - "że światłość
przyszła na świat, lecz ludzie bardziej umiłowali ciemność niż światłość; bo
były złe uczynki ich." Gdy Jezus wiedział, że będzie musiał opuścić swoich uczniów,
modlił się do swojego Niebieskiego Ojca: "Poświęć je w Prawdzie Twojej; słowo
Twoje jest Prawdą" (Jan 17:17).
Jest to Słowo Boże - Jego wola w napierśniku Najwyższego Kapłana spoczywająca
na Jego sercu!
My zaś widzimy naszego Pana nie tylko jako Najwyższego Kapłana, ale również
jako tego, który jest odbiciem Istoty Ojca Niebieskiego i który we wszystkim
reprezentuje wolę Ojca. A patrząc w daleką przyszłość nasz Pan wspomina również
nas, gdy pełen miłości mówi: "A nie tylko za nimi proszę, ale i za tymi, którzy
przez ich słowo uwierzą we mnie. Aby wszyscy byli jedno, jak Ty Ojcze we mnie,
a ja w Tobie, aby i oni w nas jedno byli".
Powtórzmy sobie jeszcze raz słowa Psalmu Dawidowego: "Powierz Panu drogę swoją,
zaufaj Mu, a On wszystko dobrze uczyni. Wyniesie jako światło sprawiedliwość
twoją", która świeci z napierśnika Najwyższego Kapłana - twoją sprawiedliwość,
którą otrzymałeś jako dar przez wielką okupową ofiarę Jezusa i przez niezmierzoną
łaskę naszego Ojca Niebieskiego.
opracowano na podstawie:
Der Tagesanbruch, lipiec-sierpień 1999
Tłumaczył Henryk Kawała
 powrót
 do
góry
wersja do druku 
|
