Boża obietnica

I w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba — Rzym. 11:26.

Wiele z proroctw mówi o odrodzeniu Izraela (być może jest to jedyny te­mat częściej wspominany niż proroc­twa o Mesjaszu, Chrystusie). Chrześcijanie mogą mieć pokusę myślenia, że proroctwa źle mówiące o Izraelu stosują się do Żydów, a proroctwa dobre stosują się do Chrześcijan, którzy będą korzystać z opisywanych w nich błogosławieństw w niebie. Jak zatem zrozumieć proroctwa, które mówią o dobrych i złych rzeczach w tym samym kon­tekście? Jak zastosować geograficzne opisy ziemi obiecanej Abrahamowi do realiów nieba? Jeśli taka „teologia zastępstwa” byłaby prawidłowa, można postawić pytanie, dlaczego Izrael wraca do swej zie­mi, a zorganizowane chrześcijaństwo jest w zaniku?

Ziemia obiecana

Bóg obiecał Abrahamowi: „Podnieś oczy swoje i spojrzyj z miejsca, na którym jesteś, na północ i na południe, na wschód i na zachód, bo całą tę ziemię, którą widzisz, dam tobie i potomstwu twemu na wieki, i rozmnożę potomstwo twoje jak proch ziemi, tak że jeśli kto zdoła policzyć proch ziemi, również potomstwo twoje będzie mogło być policzone. Wstań i przejdź ten kraj wzdłuż i wszerz, bo tobie go dam” (1 Mojż. 13:14-17); „w dniu tym zawarł Pan przymie­rze z Abramem, mówiąc: Potomstwu twemu daję tę ziemię, od rzeki egipskiej aż do wielkiej rzeki Eufrat: Kenitów i Kenizytów, i Kadmonitów, i Chetytów, i Peryzytów, i Refaitów, i Amorytów, i Kananejczyków, i Girgazytów, i Jebuzytów” (1 Mojż. 15:18-21). Św. Szczepan przemawiając przed radą, przypomniał: „Bóg chwały ukazał się ojcu naszemu Abrahamowi, gdy był w Mezopotamii, zanim zamieszkał w Haranie, i rzekł do niego: Opuść ziemię swoją i rodzinę swoją, i idź do ziemi, którą ci wskażę. Wtedy wyszedł z ziemi chaldejskiej i zamieszkał w Haranie. A stamtąd, gdy umarł jego ojciec, przesiedlił go do tej ziemi, w której wy teraz mieszkacie; i nie dał mu w niej w posiadanie ani piędzi ziemi, lecz obiecał, że da ją jemu w posiadanie i jego potomstwu, chociaż jeszcze nie miał dziecięcia” (Dzieje Ap. 7:2-5). Bóg obiecał Abrahamowi ziemię po której wędrował, jednak umarł on zanim objął ją na własność. Aby zatem Abraham mógł ją odziedziczyć, musi najpierw powstać z martwych.

Bóg powtórzył obietnicę o ziemi Izaakowi a potem Jakubowi (1 Mojż. 26:3, 28:13-14). Jehowa opisał granice tego obiecanego kraju Mojżeszowi: Kadesz-Barnea i rzeka Egiptu (prawdopodobnie Wadi el-Arish) na południu, wielkie morze (Morze Śródziemne) na zachodzie, wejście do Chamat (nowożytne Hamah, w Syrii), choć nie wydaje się, żeby chodziło tu o samo miasto, na północy; morze Kinneret (Morze Galilejskie), w tym rzeka Jordan i Morze Słone (Morze Martwe) na wschodzie (4 Mojż. 34:1-15).

Do tej ziemi obiecanej zostały dodane ziemie Cheszbonu i Baszan, po wschodniej stronie rzeki Jordan, ze względu na wojowniczość mieszkańców tych ziem (5 Mojż. 2).

Tak dokładny opis granic geograficznych, z wy­mienieniem charakterystycznych zbiorników wod­nych jak również miast, w oczywisty sposób sugeruje, że ziemia obiecana leży na Ziemi. Ponadto wydaje się równie oczywiste, że planeta Ziemia nie może zostać zniszczona, skoro ziemia ta została obiecana nasieniu Abrahama „na zawsze”.

Mojżesz prorokował o nieposłuszeństwie

Mojżesz zapowiedział Izraelitom, że będą żyć w dostatku jeżeli tylko słuchać będą nakazów i poleceń Boga; w przeciwnym razie, miało ich do­tknąć przekleństwo (5 Mojż. 28:1-14, 15-68). Wskazał również, że po jego śmierci Izrael będzie regularnie okazywał nieposłuszeństwo, w wyniku czego „roz­proszy cię Pan pomiędzy wszystkie ludy od krańca po kraniec ziemi” (5 Mojż. 28:64). Mimo to, po pewnym czasie „przywróci Pan, Bóg twój, twoich jeńców i zmiłuje się nad tobą, i zgromadzi cię z powrotem ze wszystkich ludów, gdzie cię rozproszył Pan, Bóg twój” (5 Mojż. 30:3). W ten sposób opisane zostały zarówno niewierność Izraela, jak i jego późniejsze rozproszenie (diaspora) oraz powrót do ziemi ojców.

Grzech Izraela opisany został w Piśmie Świętym. Jedynym sposobem aby dostrzec jakiekolwiek dobro w tym narodzie to spoglądać na niego w kontekście innych ludów. W ten sposób można dostrzec, kto jest faktycznie wierny: „Gdyż ja Pan nie odmieniam się, przetoż wy, synowie Jakóbowi! nie jesteście zniszcze­ni” (Mal. 3:6).

„Lecz teraz — tak mówi Pan — który cię stwo­rzył, Jakubie, i który cię ukształtował, Izraelu: Nie bój się, bo cię wykupiłem, nazwałem cię twoim imieniem — moim jesteś! (…) Wy jesteście moimi świadkami mówi Pan — i moimi sługami, których wybrałem, abyście poznali i wierzyli mi, i zrozumieli, że to Ja jestem, że przede mną Boga nie stworzono i po mnie się go nie stworzy. (…) A jednak nie wzywałeś mnie, Jakubie, ani z powodu mnie się nie trudziłeś, Izraelu. (…) Ja, jedynie Ja, mogę przez wzgląd na siebie zma­zać twoje przestępstwa i twoich grzechów nie wspo­mnę. (…) Twoi książęta znieważyli moją świętość, Dlatego Jakuba obłożyłem klątwą, a Izraela wystawi­łem na zniewagi” (Izaj. 43:1,10,22,25,28). Mimo swych grzechów, Izrael jest świadkiem Boga, a w związku z tym jego grzech ma być mu przebaczony, a on sam zostanie odrodzony.

Powrót

W proroctwie Jeremiasza znajdziemy opis czegoś więcej, niż tylko powrotu Żydów do Ziemi Obiecanej. „Dlatego oto idą dni, mówi Pan, że już nie będzie się mówić: Jako żyje Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi egipskiej! Lecz: Jako żyje Pan, który wyprowadził synów izraelskich z ziemi północnej, ze wszystkich ziem, do których ich wygnał, i sprowadzę ich z powrotem do ich ziemi, którą dałem ich ojcom!” (Jer. 16:14-15). Nowożytny exodus już w chwili obecnej dwukrotnie przekroczył pod wzglę­dem rozmiaru liczbę Żydów, którzy wyszli z Egiptu za czasów Mojżesza. W roku 1878, kiedy rozpoczęła się fala powrotów, ponad połowa z 8 milionów Żydów mieszkających na świecie, przebywała w jednym kraju, w Rosji, w „ziemi północnej”. Najpierw zaczęli działać gorliwi syjoniści, potem nastąpił czas nazi­stowskiego terroru, a w końcu odrodziło się państwo Izrael. Wszystko to dokładnie zgadza się z chronolo­gią proroctwa, pochodzącego sprzed ponad dwudzie­stu pięciu stuleci.

„W owym dniu podniosę upadającą chatkę Dawida i zamuruję jej pęknięcia, i podźwignę ją z ruin, i odbuduję ją jak za dawnych dni, aby posiedli resztki Edomu i wszystkie narody, nad którymi wzy­wane było moje imię, mówi Pan, który to czyni. Oto idą dni, mówi Pan, w których oracz będzie przynaglał żniwiarza, a tłoczący winogrona siewcę ziarna; i góry będą ociekały moszczem, a wszystkie pagórki nim opływały. I odmienię los mojego ludu izraelskiego, tak że odbudują spustoszone miasta i osiedlą się w nich. Nasadzą winnice i będą pić ich wino, założą ogrody i będą jeść ich owoce. Zaszczepię ich na ich ziemi; i nikt ich już nie wyrwie z ich ziemi, którą im dałem — mówi Pan, twój Bóg” (Amos 9:11-15). Powrót Żydów do ziemi Izraela jest rzeczą pewną, ponieważ sam Bóg Jehowa zagwarantował to swoim imieniem. „Przybytek” Dawida (hebrajskie „sukkah”, dosłownie „chatka”) nie znajduje się w niebie, po­nieważ nie tam uległa ona zniszczeniu i upadkowi. Proroctwo to dotyczy ziemskiej fazy Królestwa Chrystusowego, zaś 40% Żydów na świecie już wróci­ło do swego państwa.

Każde wielkie wydarzenie na świecie począwszy od lat siedemdziesiątych XIX wieku przybliżało Izrael do odzyskania państwowości, jak można to prześle­dzić na poniższym zestawieniu (wydarzenia należące do przyszłości trudne są do przewidzenia):

1873-1890: Długa Depresja. Nieurodzaj w latach 1874/75 na Bałkanach doprowadził do ogłosze­nia upadłości Imperium Osmańskiego. Wynikła z tego seria wojen i zdarzeń, które doprowadziły do rozpoczęcia powrotu Żydów w roku 1878.

1914-1918: I wojna światowa. Deklaracja Balfoura zachowała Palestynę jako ojczyznę dla Żydów. Jej wykonanie było realne pod warunkiem, że Anglia będzie po zwycięskiej stronie w tej wojnie.

1929-1939: Wielka Depresja. Przed rokiem 1929, do Izraela powrócił 1% światowej liczby Żydów. Do roku 1939 (początek II Wojny Światowej i Holokaustu) powróciło 3%

1939-1945: II wojna światowa. Żydzi uciekali z za­grożonych krajów lub byli internowani przez Nazistów. Wielu wyjechało do Palestyny. Do roku 1953 powróciło 10%.

1945-1989: Konflikt Wschód vs Zachód. Żydzi kon­tynuują powrót do Palestyny z krajów Europy Środkowej. Potem następuje wielka fala powro­tów po rozpadzie Związku Radzieckiego.

Wkrótce: Głęboki kryzysa? Żydzi uciekają z Ameryk do Izraela?

Później: Armagedon. Izrael zaatakowany przez kraje bloku wschodniego, ale następnie wszystkie obce wojska zostaną porzucone przez ich wła­sne kraje. Ezechiel 38.

Czy ktokolwiek może wnikliwie czytać za­pis Rzym. 11 bez zdania sobie sprawy, że zarówno duchowy, jak i ziemski Izrael będzie zbawiony? Przykładowo, wersety 25-32 mówią nam, że „A że­byście nie mieli zbyt wysokiego o sobie mniemania, chcę wam, bracia, odsłonić tę tajemnicę: zatwardzia­łość przyszła na część Izraela aż do czasu, gdy poganie w pełni wejdą, i w ten sposób będzie zbawiony cały Izrael, jak napisano: Przyjdzie z Syjonu wybawiciel i odwróci bezbożność od Jakuba. (…) tak i oni teraz, gdy wy dostępujecie miłosierdzia, stali się nieposłusz­ni, ażeby i oni teraz miłosierdzia dostąpili. Albowiem Bóg poddał wszystkich w niewolę nieposłuszeństwa, aby się nad wszystkimi umiłować” (Rzym. 11:25-32).

Będą płakać

„Lecz na dom Dawida i na mieszkańców Jeruzalemu wyleję ducha łaski i błagania. Wtedy spoj­rzą na mnie, na tego, którego przebodli, i będą go opła­kiwać, jak opłakuje się jedynaka, i będą gorzko biadać nad nim, jak gorzko biadają nad pierworodnym” (Zach. 12:10). Płakać będą: dom Dawida (królowie), Natan (prorocy), ród Lewiego (kapłani), ród Szimei (którzy rzucali kamieniami w króla Dawida).Wszyscy ci grzesznicy nawrócą się do Boga.

W czasie tysiącletniego królestwa Chrystusa, nawrócenie to nie będzie ograniczone wyłącznie do Żydów. Wskazuje na to Obj. 1:7: „Oto [Jezus Chrystus] przychodzi wśród obłoków [niewidzial­nie], i ujrzy [zrozumie] go wszelkie oko, a także ci, którzy go przebili, i będą biadać nad nim wszystkie plemiona ziemi”. Powrót Izraela jest widzialnym po­twierdzeniem Bożej obietnicy, że faktycznie ustanowi On swe królestwo.

powrót do góry wersja do druku