Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj

JEZUS - Istnym wyobrażeniem Ojca.

Kiedy Chrystus stał się istnym wyobrażeniem Bożym, jak to zapisane jest w Liście do Żydów 1:3?

Pan nasz Jezus był wyobrażeniem istności Ojca zanim przyszedł na świat. Jednakowoż On opuścił tę chwałę i stał się człowiekiem, czyli, jak napisano: "Sam się uniżył." Z tego to właśnie stanu uniżenia modlił się: "Uwielbi j Mię Ty Ojcze, u Siebie Samego tą chwałą, którąm miał u Ciebie, pierwej niżeli świat był." Jest także pewna chwała ludzkiej natury tę nasz Pan posiadał gdy był człowiekiem - "człowiek Chrystus Jezus" - człowiek doskonały na wyobrażenie Boże. W powyżej przytoczonym tekście. Apostoł nie mówi jednak o przedludzkiej egzystencji naszego Pana, ani o Jego chwale jako doskonałego człowieka, ale mówi o tej chwale, jaką Pan otrzymał przy zmartwychwstaniu, jak to Apostoł na innym miejscu określił: "Dlatego też Bóg nader Go wywyższył i darował Mu imię, które jest nad wszelkie imię; aby w imieniu Jezusowym wszelkie się kolano skłaniało tych, którzy są na niebie i tych, którzy są na ziemi i tych, którzy są pod ziemią" (Filip 2:9-10). Wierzymy, że do tego czasu i do tej chwały odnosi się Apostoł w swym liście do Żydów.

Nie mamy rozumieć, że nasz Pan rozpoczął zmywać nasze grzechy, gdy opuścił chwałę niebieską, lub gdy się ofiarował, albo gdy umarł na krzyżu. We wszystkich tych doświadczeniach i cierpieniach On zademonstrował, że jest godnym obiecanego wywyższenia. Wypełniwszy zakon i złożywszy Swe życie, nasz Pan posiadał ludzkie życie, czyli ziemską naturę i ziemskie prawa do Swej dyspozycji. On nie popełnił grzechu, a więc ziemskiej natury i przynależnych Mu praw ziemskich w żaden sposób nie stracił. One były więc Jego własnością do przekazania innym. Gdy Jezus wstąpił "na wysokość," przedstawił te Swoje zasługi jako zadośćuczynienie za nasze grzechy, za grzechy Jego naśladowców, aby omyć i oczyścić nie tylko tych co w dniu Pięćdziesiątnicy oczekiwali przysposobienia synowskiego w górnym pokoju, ale też za wszystkich członków tej samej klasy, przez cały wiek Ewangelii, aż cały Kościół zostanie wybrany i uwielbiony.

KPiO 1910; ang: 366