Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj

PRZYBYTEK - Lewici figurą.

Kogo figurowali Lewici?

Lewici byli figurą na "Kościół Pierworodnych, których imiona zapisane są w niebie." Orzeczenie, że ich imiona są zapisane w niebie, znaczy, że oni uznawani są za klasę duchową i że znajdują się w Boskiej łasce.

Historię Lewitów podano nam jako figuralne pokolenie przedstawiające wszystkich pierworodnych, a historia pierworodnych prowadzi nas wstecz aż do czasu kiedy to pierworodni Izraela zostali zachowani od śmierci w nocy przyjścia. Noc ta symbolicznie przedstawia wiek Ewangelii, okres ciemności nad ziemią, gdy Pan wybiera Swoją klasę klejnotów.

Członkowie "Kościoła pierworodnych" przechodzą z śmierci do żywota, jak pierworodni Izraela, w owej nocy byli zachowani od śmierci. Pierworodni byli następnie reprezentowani przez pokolenie Lewiego, przeto całe to pokolenie było figurą na "Kościół pierworodnych." Z pomiędzy Lewitów wybranych było kilku na kapłanów i ci przedstawiali Jezusa i tych co wiernie postępują Jego śladami. Tak więc cały "Kościół pierworodnych," obejmować będzie także Wielkie Grono, czyli więcej aniżeli ciało Chrystusowe. "Panny, towarzyszki jej" (Ps. 45:15), należą również do tego "Kościoła pierworodnych, których imiona zapisane są w niebie."

Dział Lewitów w łączności z usługą przy Przybytku był bez wątpienia symboliczny. Najwyższy kapłan, raz w rok, w dniu Pojednania, wchodził do Świątnicy Najświętszej. Inni kapłani widocznie nie wchodzili w tym dniu do Świątnicy Najświętszej (Żyd. 9:6-7), ale do Świętej, gdzie znajdował się świecznik, stół z chlebami pokładnymi i ołtarz złoty, na którym palono kadzidło. Owi kapłani byli widocznie figurą na tych, co posadzeni są z Chrystusem na niebiesiech (Efez. 2;6) i są o tyle na wyższym poziomie ponad ogólny dom wiary. Kapłanami byli synowie Aarona a będąc z domu, czyli z rodziny kapłańskiej, oni mieli większe prawa i przywileje aniżeli inni Lewici. Figuralny Obraz wchodzenia kapłanów do Świątnicy, odpowiada naszym doświadczeniom w obecnym czasie, a nie w przyszłym, gdy spodziewamy się wejść do Świątnicy Najświętszej przez rozerwaną zasłonę.

Doświadczenia pozafiguralnych Lewitów w obecnym czasie są inne, aniżeli będą w przyszłości. Obecnie oni znajdują się w stanie Dziedzińca, ponieważ tylko członkowie ciała są uprzywilejowanymi do wejścia do Świątnicy i do poznania "głębokości Bożych." Lecz gdy przedmioty mieszczące się w Świątnicy były poowijane, figuralni Lewici nosili te kosztowne rzeczy, gdy podróżowali z miejsca do miejsca. Wiedzieli że mieli prawo dotykać się tych rzeczy w znaczeniu ogólnym lecz nie w taki sam sposób jako kapłani. To zdaje się wskazywać, że zupełnej oceny Boskiego planu nie mają żadni inni oprócz tych co kroczą śladami Jezusa. Inni mogą pojmować te rzeczy w pewnym ograniczonym stopniu, lecz nie w całej ich zupełności.

Należy więc zauważyć, że jak w dniu Pojednania Lewici mieli pewną służbę w łączności z ofiarami, podobnie i po dniu Pojednania, mieli pewną specjalną służbę do sprawowania. - W dniu Pojednania gdy lud oczekiwał na błogosławieństwo kapłana, Lewici nie uczyli ludu potrzebnych lekcy j z zakonu; lecz po tymże dniu Lewici byli ogólnymi nauczycielami ludu w objaśnianiu zakonu. Widzimy w tym, że taką będzie praca pozafiguralnych Lewitów w przyszłości. Oni nie będą mieli dziedzictwa w ziemi i w jej błogosławieństwach. Będą uczestniczyć w pracy królestwa i w nauczaniu ludu, lecz w jaki to akuratnie sposób będzie czynione, my obecnie dobrze nie wiemy.

Możemy także rozumieć, że Lewici na Dziedzińcu trafnie przedstawiają tych wszystkich, którzy chcą odwrócić się od grzechu i zbliżyć się do Boga i którzy czynią postępy ku zupełnemu usprawiedliwieniu. Oni znajdują się w usprawiedliwionej postawie od chwili odwrócenia się od grzechu i wejścia na dziedziniec. To obejmuje wiarę i posłuszeństwo. Tak więc wszyscy będący w harmonii z Bogiem w jakimkolwiek znaczeniu tego głowa, są tymczasowymi Lewitami, lecz ich stanie się istotnymi Lewitami zależy od tego czy uczynią zupełne poświęcenie. Jeżeli poświęcenia nie uczynią, nie dostąpią szczególniejszego błogosławieństwa, które upoważniałoby ich do duchowego poziomu. Wszyscy byliśmy Lewitami w takim znaczeniu wtedy, gdy zbliżaliśmy się do usprawiedliwienia i pożądaliśmy go, gdy pożądaliśmy społeczności z Bogiem i staraliśmy się o nią, gdy wyzbywaliśmy się zmaz ciała itp. - lecz zupełnego usprawiedliwienia nie dostąpiliśmy prędzej, aż stawiliśmy nasze ciała ofiarą żywą, zostaliśmy spłodzeni z ducha świętego i nowość żywota w nas się rozpoczęła, przez co przeszliśmy z śmierci do żywota, staliśmy się członkami "Kościoła pierworodnych," a imię nasze zostało zapisane w niebie. Którzy zaś odwracają się zanim stawią swoje ciała ofiarą żywą, ci nie dostępują zupełnego usprawiedliwienia, czyli usprawiedliwienia do żywota, bo nie są dosyć wierni właściwym zasadom i w takim też stopniu oddalają się od społeczności z Bogiem.

Chociaż stan Dziedzińca zdaje się przedstawiać w obecnym czasie wszystkich zbliżających się do Boga i miłujących sprawiedliwość, to jednak wychodzi na to, że z zakończeniem się obecnego wieku, nastąpi uregulowanie spraw, że ci co nie dojdą do punktu zupełnego poświęcenia i spłodzenia z ducha, którzy nie staną się domownikami wiary i "Kościołem pierworodnych," w zupełnym znaczeniu tego słowa, znajdą się na zewnątrz i nie będą więcej uznawani jako będący na dziedzińcu. W międzyczasie, klasa takich co już uczynili poświęcenie, przyjęli ducha świętego i przez pewien czas cieszyli się przywilejami członkostwa w ciele Chrystusowym - ci z nich co nie utrzymają się na tym stanowisku, pokazani są jako oddzieleni od "Małego Stadka" przy końcu tego wieku i odtąd ich stan zdaje się być przedstawiony przez stan dziedzińca.

KPiO 1911; ang: 693