Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj

USPRAWIEDLIWIENIE - Co do szaty Chrystusowej.

W Cieniach Przybytku, na stronicy 24, paragraf 1, jest powiedziane: "Stąd widzimy, że usprawiedliwienie przez wiarę jest pierwszym stopniem ku świątobliwości i daje nam pokój z Bogiem, przez Pana naszego Jezusa Chrystusa" (Rzym. 5:1). "Gdy grzechy nasze są nam darowane, a raczej przykryte szata, sprawiedliwości Chrystusowej, wtedy jesteśmy o krok bliżej Boga, lecz jeszcze w ludzkiej naturze, czyli na Dziedzińcu." Co znaczy to przykrycie szatą sprawiedliwości Chrystusowej? Czy jest to otrzymanie szaty?

Usprawiedliwienie znaczy "uczynienie sprawiedliwym," dobrym. Nie oznacza to zmiany natury, a jedynie znaczy zrobienie dobrą tę naturę, która była. W wypadku naszego Pana znaczy to zupełne usprawiedliwienie w Jego doświadczeniach czyli próbach, Jego wiary, która udowodniła, że jest On sprawiedliwy i doskonały. Ale w naszym wypadku, przyznajemy, że jesteśmy wszyscy grzesznicy, żaden z nas nie jest sprawiedliwy, ani jeden z nas. Przeto kiedy zbliżamy się do Boga, zanim cośkolwiek możemy mieć do czynienia z ofiarą, musimy wprzód być usprawiedliwieni, czyli musimy być uznani za sprawiedliwych. Grzechy nasze i niedoskonałości muszą być usunięte istotnie albo przez poczytanie ich za usunięte i w ten sposób jesteśmy usprawiedliwieni przez wiarę, świat otrzyma swoje usprawiedliwienie w przyszłym wieku, nie przez wiarę, lecz istotnie. Usprawiedliwienie świata będzie stopniowe. W miarę tego jak ludzie wówczas będą posłuszni prawom królestwa, stawać się będą coraz doskonalsi umysłowo, moralnie i fizycznie, aż wreszcie na końcu Tysiąclecia, gdy osiągną ludzką doskonałość, będą usprawiedliwieni, sprawiedliwi, doskonali. Nie będzie to usprawiedliwienie przez wiarę lecz drogą uczynków, jakie Mistrz zarządzi w owym czasie dla świata. Natomiast Kościół usprawiedliwiony jest przez wiarę; jesteśmy poczytani za sprawiedliwych, chociaż istotnie nie jesteśmy sprawiedliwymi ani doskonałymi. Możemy być poczytani za doskonałych, bo Pan przypisuje nam Swoją zasługę i wypełnia nasze braki. To czyni nas możliwymi do przyjęcia. W jakim celu? W celu tego wieku Ewangelii. A jaki jest cel tego wieku Ewangelii? Taki, abyśmy mogli złożyć ofiarę świętą, przyjemną Bogu. Czas, jaki Bóg przeznaczył dla całego świata, aby zbliżył się do Niego, będzie w Tysiącleciu, ale teraz otworzył On nową drogę dla nas, którzy pragniemy poświęcić się tak jak Mistrz się za nas poświęcił, którzy pragniemy złożyć ciała nasze i oddać wszystkie nasze ludzkie prawa i korzyści. Dla nas jest otwarta nowa droga, na którą wstępuje się najpierw przez usprawiedliwienie, a po drugie przez przyjęcie usprawiedliwionej osoby, czyli ciała. Bóg nie może przyjąć nas jako ofiarę dopóki wprzód nie zostaniemy usprawiedliwieni. Nie jest konieczną rzeczą abyśmy byli usprawiedliwieni na jeden rok, na dziesięć lat lub dziesięć miesięcy, ale usprawiedliwienie musi nastąpić najpierw, ponieważ Bóg nie może przyjąć ofiary niedoskonałej. Musimy być uczynieni sprawiedliwymi przez przy pisanie nam sprawiedliwości Chrystusowej. A wierzymy, że skoro Chrystus przypisuje nam Swoją zasługę, zaraz w następnym momencie Ojciec przyjmuje naszą ofiarę i na dowód, że zostaliśmy przyjęci, daje nam ducha świętego. Biorąc pod rozwagę obraz Namiotu Zgromadzenia widzimy, że nikomu nie było wolno wchodzić do miejsca świętego jak tylko kapłanom.

Przeto jeżeli kiedykolwiek dozwolonym nam jest wejść, to tylko dlatego, że B6g przyjmuje nas jako kapłanów i On przyjmie nas jako kapłanów jeżeli przystępujemy według warunków i wymagań zarządzonych przez Boga. Staramy się przybliżyć do Boga ponieważ wiemy, że Bóg chce abyśmy się do Niego zbliżyli, jako napisano: "Przybliżcie się do Boga a On przybliży się do was." Przychodzimy do bramy, spoglądamy poza nią i widzimy ołtarz miedziany, który nam mówi o usprawiedliwieniu na naszą korzyść, ponieważ ołtarz ten zawsze jest symbolem ofiary. Patrząc na ołtarz, znaczy że wierzymy i przyjmujemy fakt, iż Chrystus umarł za grzechy nasze. Wszyscy, którzy nie wierzą, przedstawieni są na zewnątrz. Wszyscy wchodzący do środka, przyjmują śmierć Pana Jezusa na przebaczenie ich grzechów.

Przystępując bliżej do Boga dochodzimy do umywalni z wodą do omycia rąk i nóg przed wejściem do środka. Oznacza to, że musimy odrzucić nieczystości cielesne, jeżeli chcemy należeć do klasy kapłaństwa, lecz ciągle przybliżamy się do Boga i mówionym jest o nas, że jesteśmy w stanie usprawiedliwionym, od czasu jak weszliśmy w bramę, ujrzeliśmy ołtarz i przyjęliśmy Jego przebaczenie oraz uwierzyliśmy w Pana naszego Jezusa Chrystusa. Przy umywalni mówi się o nas jako o znajdujących się w stanie usprawiedliwienia; Idziemy we właściwym kierunku, stajemy się coraz bardziej pojednani z Bogiem przez każdy krok powzięty, aż dochodzimy do drzwi Namiotu Zgromadzenia Tam, zgodnie z figurą, kozioł został przywiązany, co przedstawia nasze poświęcenie się Bogu. Teraz jesteśmy w stanie odpowiednim do przyjęcia przez Ojca, a to wyobrażone było jako dokonane kiedy Arcykapłan wychodził z Namiotu Zgromadzenia, kładł ręce swoje na kozła i zabijał go. Położenie rąk na koźle znaczyło, że przyjął kozła jako ofiarę, jako część własnej ofiary. Znaczy to, że przypisał On Swoją zasługę, albowiem nie rozpocząłby On ofiarowywania jak tylko przez przypisanie Swojej zasługi. Kładzenie rąk oznaczało przypisanie zasługi, a zabijanie oznacza przyjęcie naszego po święcenia. Wszystko to dzieje się zanim wchodzimy do środka w ogóle, i zanim dostajemy nową naturę, ale z chwilą gdy On to czyni, przyjmuje nas za członków ciała Swojego, abyśmy mogli być uważani w Nim i abyśmy mogli z Nim wejść do Miejsca świętego, a tam, jak powiada Apostoł, posadzeni jesteś my z Chrystusem na Niebiesiech. Weszliśmy do Miejsca świętego i tam uprawnieni jesteśmy do korzystania z światła zło tego świecznika, do przywilejów modlitwy, co przedstawione jest przez ołtarz złoty i do duchowego ucztowania, co wyobrażone jest przez stół z chlebem pokładnym. Tak więc uczyniliśmy wszystko z naszej strony alby przybliżyć się do Boga; uznaliśmy ofiarę na ołtarzu i dochodząc do umywalni omyliśmy się z brudów cielesnych i dochodząc do drzwi, przywiązujemy się tam, czyniąc poświęcenie, stawiając samych siebie, jak to powiada Apostoł: "Stawiajcie ciała wasze ofiarą żywą," lecz nie zabijamy samych siebie; nie dokonujemy swej ofiary. Pan jest Tym, który to czyni. Nie każdy z nas może składać ofiary, a my nie byliśmy kapłanami; byliśmy jedynie wyobrażeni przez kozła, a kozioł nie może sam siebie ofiarować; Arcykapłan go ofiarowuje. Tak więc jeśliśmy przyjęci przez Ojca w Umiłowanym, ponieważ On jest Orędownikiem u Ojca we wszystkich postępowaniach z Kościołem.

KPiO 1913; ang: 108