Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj

UZDRAWIANIE - Zawołaj starszych, niech modlą się i pomazują go

Jak powinni Chrześcijanie naśladować napomnienie Jakuba 5:14-15: "Choruje kto między wami, niechże zawoła starszych zborowych, a niech się modlą za nim, pomazując go olejkiem w imieniu Pańskim...a jeśliby się grzechu dopuścił, będzie mu odpuszczone."

A jeśliby się dopuścił grzechu. To uważamy za treść pytania. Myślą jest, że takowy popełnił grzech, oddalił się od Boga, i nie jest zdolny zbliżyć się do Niego. Zatem w tym smutnym i odłączonym stanie, "chociaż dopuścił się grzechu," on może zawołać starszych Kościoła i wyznać swój upadek, jak Apostoł powiada: "Wyznawajcie jedni przed drugimi upadki, a módlcie się jedni za drugimi; abyście byli uzdrowieni." Rozumiemy, iż to odnosi się do duchowego uzdrawiania. Dlaczego nie do fizycznego uzdrawiania? Gdybyśmy tak rozumieli, to by nie było zgodnym z całą Biblią, która powiada nam, że zamiast spodziewać się fizycznego uzdrowienia, mamy raczej złożyć nasze życie w ofierze. Nie ma sugestii nigdzie, aby uczniowie naszego Pana byli uzdrawiani przez Niego. Chociaż Jezus posyłał Swoich uczniów aby uzdrawiali innych. On nigdy nie mówił im, aby uzdrawiali siebie, i oni nigdy nie czynili tego, ani też Jezus nie uzdrawiał ich. Św. Paweł wspomina kilku braci, którzy byli chorzy i Pan zlitował się i w ostateczności uzdrowił ich, ale Apostoł nie polecił żadnych magicznych zabiegów, ani nie dał im swego pasa, chustki itd., jak to czynił dla innych. Kiedy teściowa Piotra była chora na gorączkę, ona była uzdrowiona, ale nie Piotr ani którykolwiek z uczniów. Stąd jeśliby oświadczenie Jakuba miało być uznane za ogólne uzdrawianie dla Kościoła, to sprzeciwiałoby się wszystkiemu innemu w Piśmie świętym.

Kiedy wy i ja byliśmy przyjęci, to policzono nam jakbyśmy otrzymali restytucję albo życie i byliśmy napominani, abyśmy stawili nasze ciała ofiarą żywą. Gdy nasz Pan był strudzony lub zmęczony od kazania i nauczania, czy On modlił się aby był uleczony od osłabienia? Co On uczynił w tym wypadku? On usiadł na krawędzi studni i odpoczął, tak samo jak wy i ja byśmy uczynili gdybyśmy byli zmęczeni. Gdy był głodny, czy rozkazał kamieniom, aby stały się chlebem? Nie. On powiedział, iż byłoby to używaniem mocy niewłaściwie. Lecz On użył tej mocy do nakarmienia rzesz, i możliwie jadł nieco z tego co było przysposobione dla rzesz, ale to nie było specjalnym użyciem Jego mocy dla Siebie Samego. Jesteśmy powołani do poświęcenia, a nie do restytucji - to będzie w następnym wieku.

Przyjaciel mój, wierzący w Teraźniejszą Prawdę, przyszedł do mnie jednego dnia i mówił, że się zaziębił. Otworzyłem szufladę i powiedziałem, że dam mu coś, co mu pomoże. On odpowiedział: "Nie, Pan jest moim lekarzem, i to przeminie w dwóch lub trzech dniach." Ach, ja powiadam, "myślałem ci dopomóc, aby ci przeszło prędzej." Wtedy przypomniałem sobie co on miał na myśli, że gdy go zaboli ząb, lub odcisk, to Pan uzdrowi go. Wspomniał o pewnym bracie i mówił, że ten brat był tak chorym, że jego życie było w niebezpieczeństwie, dodając, że ów brat także "wierzył w ten sam sposób. Powiedziałem: "Bracie, ja przy tej sposobności chcę ci coś powiedzieć. Ty wierzysz, że twoją powinnością jest abyś swe świerzbiączki i bolączki przedstawił Panu i potem czekał na wynik. Teraz, bracie, ja chcę ci zwrócić uwagę na ten takt, że ten brat pomimo, że on ma Pana za swego lekarza, jest teraz tak chory, że ty nawet nie możesz się z nim widzieć, i wtedy będąc tak chorym przez dłuższy czas, zawołał doktora i wyzdrowiał. Teraz ty jesteś chory i ja pamiętam kilka okazji, kiedy byłeś chorym.

Teraz, chociaż się nie chełpię, że Pan jest moim lekarzem, chcę ci powiedzieć, że Pan w Swojej opatrzności tak kierował moim życiem, że ja leżałem w łóżku chory tylko jeden dzień w czterdziestu pięciu latach. Teraz, bracie, jak ty myślisz co byłoby lepiej dla Pana, aby zachował cię przy zdrowiu, czy też aby dopuścił na clę chorobę, a potem cię uzdrawiał?" On zdaje się zrozumiał, iż Pan może zachować go przy zdrowiu.

Nasza myśl jest ta, że wy i ja mamy zupełne prawo według Boskiego zarządzenia do uczynienia cokolwiek możemy, zastosować właściwie i używać czegokolwiek dla naszego fizycznego zdrowia. Kiedy jesteśmy głodni, to jemy mięso, chleb i kartofle i te pokarmy są najlepszymi lekarstwami. Także nieco snu. Nie myślimy obywać się bez tychże. I jeślibym uważał, że szczypta mięty lub czegokolwiek innego pobudziłaby moją wątrobę i uregulowałaby żołądek, to nie wahałbym się wziąć tak samo jak chleb lub kartofle, i uważałbym to za użycie zdrowego rozsądku w opiekowaniu się swoim ciałem. Czytamy: "I będziesz pożywał ziela polnego." Czyńcie co najlepsze, bo jesteście wzdychającym stworzeniem, czyńcie co możecie dla waszej pomocy. Kiedy wezmę trochę lekarstwa, to nie czynię nic takiego, co nie byłoby jawnym i zwyczajnym dla całej ludzkości. Ja poświęciłem wszystko, co posiadałem Panu, lecz On nigdy się nie spodziewał, abym zaniechał jedzenia chleba i mięsa albo wzięcia nieco mięty, jeśliby była dobrą dla mego żołądka.

KPiO 1909; ang: 323