Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj

ŻAŁOBA - Co do Aarona i Eleazara.

"Rzekł potem Mojżesz do Aarona, do Eleazara i do Itamara, synów jego: Głów waszych nie obnażajcie ani szat swych rozdzierajcie, byście nie pomarli, a Bóg nie rozgniewał się na wszystko zgromadzenie. Ale bracia wasi, wszystek dom synów Izraelskich, niech płaczą tego spalenia, które uczynił Pan." (3 Moj. 10:6). Co to ma przedstawiać?

Spalenie, które Pan uczynił było ogniem gniewu Bożego i możemy powiedzieć, że to przedstawiało zniszczenie kapłanów nieposłusznych Boskim, zarządzeniom. Lud Izraelski mógł ubolewać nad tą sprawą i z właściwością mógł mówić: "O, jak zasmuceni i zmartwieni jesteśmy, że konieczne było ze strony Boga, aż w taki sposób okazać Swoje niezadowolenie z rodziny kapłańskiej!" Lecz Aaron i pozostali synowie jego nie mieli ubolewać, ponieważ oni byli specjalnie poświęceni do służby Bożej i specjalnie odłączeni od reszty ludu. Oni mieli znajdować się w tak zupełnej harmonii z Bogiem, że nawet w zewnętrznym zachowaniu się nie mieli czynić nic takiego co mogłoby być przez drugich zrozumiane jako buntowanie się przeciwko Boskiemu dekretowi uśmiercenia ich braci. Gdyby Aaron i jego synowie ubrali się w żałobę to byłoby jakoby buntem przeciwko Bogu, co nie byłoby właściwe. Oni byli sługami sprawiedliwości przeto gdyby Bóg zażądał od nich aby oni sami zabili braci swoich, byłoby ich obowiązkiem uczynić to. Zatem oni nie mieli lamentować nad tym co Pan sprawiedliwie wymierzył źle czyniącym.

KPiO 1911; ang: 199