Redakcja - Na Straży - Wędrówka - The Herald - Księgarnia i Czytelnia - Biblia Gdańska - Betania - Strona główna - Szukaj

ZEBRANIA - Czy diakoni mogą przewodniczyć?

Czy właściwym byłoby naznaczać diakonów do prowadzenia zebrań zamiast starszych, gdy ci ostatni są o wiele zdolniejsi?

Myśl nasza byłaby temu przeciwna, ponieważ starsi zostali obrani przeważnie na to, aby przewodniczyli, diakoni zaś mogą być naznaczeni do prowadzenia zebrania tylko, gdy zachodzi tego potrzeba. Myśl ta jest według wskazówki Pisma świętego. Apostoł mówi, że diakon, który powierzoną mu służbę dobrze sprawuje, zjedna sobie dobry stopień (1 Tym, 3:13). To znaczy, że gdy jest wiernym w mniejszych rzeczach w zborze, gdy jest dbałym o dobro zboru, dając dowody, że jest użytecznym w tym zakresie, on zjedna sobie w zgromadzeniu dobry stopień zaufania i zgromadzenie powinno oceniać go jako brata, który z czasem może być obrany na starszego. W międzyczasie mogą zajść okazje, gdzie starszy nie może być obecnym na zebraniu i to nastręcza sposobność wypróbowania diakonów. Myślę, że taki sposób powinien być praktykowany we wszystkich zgromadzeniach. Starsi są starszymi braćmi w zborze, nie koniecznie starszymi wiekiem, ale w szczególności w duchowym wy rozumieniu. Duchowe starszeństwo, czyli duchowa dojrzałość ich charakteru jest kwalifikacją, bez względu jak starymi lub młodymi oni są. Jednym z obowiązków starszych, w ich staraniach o dobro zboru jest uważać na młodszych braci, który z nich nadaje się na diakona, aby tych, co się nadają zachęcać i pouczać, a mających większe zdolności przygotować także do starszeństwa. W niektórych wypadkach brat starszy okazuje uczucie zazdrości, jakoby obawiając się, aby ktoś inny mający zdolność nie został także obrany starszym. Tam duch jest na pewno nieprzyjemnym Panu i szkoda danemu starszemu, bo ktokolwiek ma ducha wyniosłego, szkodzi sam sobie, świętym obowiązkiem starszego jest starać się o dobro zgromadzenia, a nie o własną chwalę. Każdy brat, mający zdolność i odpowiedniego ducha, powinien być obrany. Ktokolwiek posiada jaką zdolność do służenia Panu, niech służy wiernie, a resztę pozostawcie Panu. Gdy widzimy innego bardziej kompetentnego od nas samych, powinniśmy się cieszyć, że służba Boża jest tak dobrze sprawowana. Nie ma obawy, aby pracy zabrakło. Powiększanie się zgromadzeń, głoszenie Ewangelii w innych miejscowościach i wiele innych sposobów służby wzywa nowych robotników. Bóg użyje nas do Swego dzieła, ale tylko w miarę, na ile mamy w sobie pokornego ducha.

KPiO 1912; ang: 477